Geri: Sağ tıkta ne kaldıysa yapıştır

C.tesi Nis. 21, 2012 2:43 pm

emin olun, bunu ben de beklemiyordum. ahaha:

C.tesi Nis. 21, 2012 4:34 pm

Spoiler:

Öldürmek yaşama umudundan mı, yoksa yaşamdan tiksinmesinden mi peydah olmuştu hayatlarına? Evet ve hayır arasındaki duraksama lazım geliyordu şimdi. Hayatındaki dram benzeri basitliği bir kenara bıraktı. Kararında kesindi, sesinde belli ediyordu.
"Gitmekte haklıydınız. Ben de giderdim."
Dorian gibi bir adamın hayatındaki ilk maddeye yerleşmek kendisini düşündürmüştü. Azkaban'a açılan kapının nedeni ölümdü. Azkaban'ın açık kapısından çıktığında da ilk uğradığı semt ölümle tanışmıştı. Devam edecekti, kararlıydı. Fakat Dorian'ın karışması kendisini ürkütüyordu. Bir yıkım, büyük bir acı doğabilirdi. Delilah kendi dünyasının kirliliğiyle gurur duyuyordu. Acısını deşip kanatmak onu güçlendiriyordu. Suratı ne kadar güçlü, kararlı ve hırsla çirkinleşip yaşlanmış da olsa kafasının içinde kendisini kemirip acıyordu. Vikleyen bir fare gibi tiksinti uyandırıcı bir histi, sidik kokusuna karışan ölü kokusu gibi. Sollers da öyle demişti.
Dorian'ın masumsiyeti olmadığını biliyordu. Fakat intikam daha lekeli bir işti. Yer bitirir, öğütürdü insanı. Çılgınca bir oburluktu, doyma hissinden gittikçe uzaklaşmak kötüydü. Yorgun, mavi gözlerini elinde tutmakta olduğu sarımsı mektup kağıdına dikti. Demek yapacak işleri yoktu?
"Büyük ihtimal çabuk yakalanacağım, intikamımı alamadan. Daha da iğrenç biri olacağım, ceset görmeyi daha çok arzulayacağım. Yaptım da Dorian. Geçen hafta birini öldürdüm, çok iyi hissediyorum. Yapacak daha iyi işler bulmalısın kendine. Keşke biri kellemi koparsaydı."
Keşke pek sık kullandığı bir kelime değildi. Dorian'ın bulaşmasını istemiyordu sanki. Bir parçası hala vicdan azabı çekebiliyordu; zevk veren ölümün taze kokusunu ciğerlerine doldurmayı sevse de.
Üzgünüm
Beklemediği bu kelimeyle soğuk duruşu biraz kırılmıştı şimdi. Ne diyeceğini şaşırmıştı, hoş her zaman boyundan büyük laflar eden biri olmamıştı. Fazla derin bir görüntüsü yoktu zaten, hep zıtlıklarla doluydu suratı. Katı görüntüsüyle örtülmüş dramatik bakışları zarifti hiç kuşkusuz. İçinde her ortama ayak uyduran yaratık hiç çıkmamıştı ortaya. Bakışlarını Dorian'a dikti tekrar. Giyimi, görüntüsü ne kadar hoştu. Bulundukları ortamın basitliğine rağmen ilgi çekici bir endamı vardı. Ait olduğu dünyayı kucaklamıştı ama yabancıydı ona. Ona baktığında hissettiği bir his daha vardı; zafer. Kafası ruh emiciler yüzünden aylarca uyuşmuşta olsa hala kendisine sakladığı bir gücü vardı. Dorian bunu hatırlatıyordu. Hücrenin dar parmaklığına yapışıp onların gidişini izlerken hissettiği çaresizlik kaçıp kurtulduktan sonra tamamen iyi bir hal almıştı. Amaca giden yolların bir önemi yoktu artık, Delilah tipik bir kadın gibi düşünmezdi. Kaçışı zaferiydi, keyfini çıkaracaktı her hatırladığında.
"İkinci bir patlama daha oldu. Yan hücremdeki adamla kaçtım. Karanlık tarafın sevdiği biriydi. Bir süre saklanmama yardım etti. Hileleri öğrenmek hiç zor olmadı."
Soğuk rüzgar yüzünü yalayıp geçerken hem üşüdüğünü hem rahatladığını hissediyor, muhabbetin gittiği yönden kaçmanın bir faydası olmadığını düşünmeye başlıyordu. Eski bir alışkanlık üzere iki parmağına dağılan buklesini dolayıp, düzeltti. Tamamen adama döndürdü incecik bedenini. Ona doğru biraz eğilmiş, mevzuyla ilgilendiğini gösteriyordu. Tabii bir de edindiği yeni huylarından biri olan pür dikkat kesilip, işlerini gizemle yordamına sokma durumu vardı.
"Öyle yada böyle, ikimize bildiğimiz yoldan gideceğiz. Fakat itiraf etmeliyim ne bu mektubu bekliyordum, ne de hayatında önem teşkil etmeyi. Kızgın değilim artık, o kadar basite indirgeme beni. Sadece şaşırdım, bu hayatta sadakat ve güven zararlıdır. Çok mu iz bırakıyorum, neden beni aradın?"
Özgür kaldıktan sonra insanî yaşamına ayak uydurmak ona zor gelmemişti. Parası hep olmuştu, yaşama karşı çok inatlı sayılmasa da güttüğü intikam ve doğasından gelen gücü kendisini ayakta tutuyordu. İnsanların düşünce yapısını sık gözlemlerdi, bu yüzden kendini ne kadar çabuk düzeltirse o kadar sağlıklı sonuçlar alacağını biliyordu. Sonuç olarak, elleri kanlı bir katil de olsa kendisine ayıracağı vakti vardı her zaman. Fakat eksiği vardı, Dorian'ın gözlerinden anlamıştı. Bir şeyin peşindeydi. İyi yada kötü, farketmezdi. Merak ediyordu. Açık renk bakışlarını kıstı biraz. İster istemez merak duygusu kendisini keyiflendiriyordu. Bakışları biraz yaramazlaştı, daha çok kadın görünüyordu şimdi, özellikle hafifçe gülümsediğinde.
"Beceriksizliğimi tahmin mi ettin yoksa?"

Eh pokerface gibi kaldım öyle.