aaron

Üzerinde klasik bir Hybris Illias yazısının bulunduğu, dik, beyaz mermer taşın biraz ötesine bir yaprak kondu bağımsız mürekkep lekeleriyle dolu parşömenin biraz yanına görkemli, yaşlıca bir ağaçtan uçarak. Damarında onun ismi yazılıydı sanki. Kız yaşlarını durdurmak için direndiği belli olan gözlerini ovuşturdu birkaç saniye, ıslaklığını gidermeye çalışıyordu. Eğilip yaprağı eline aldı. Besbelli Hybris'di yazan. Üstelik mükemmel bir el yazısıyla yazılmıştı, doğanın muntazamlığı bir kez daha kendisini göstermişti. Şimdi mezar taşına bakmaktansa en küçük çizgilerini dahi ezberlediği yüzüne bakmayı tercih ederdi elbet. Tanrı'nın bir oyunuydu bu. Mutlu olamazlardı insanlar. Zamansız ölümlerle, hastalıklarla, özlemle, hüzünle savaşmalıydılar, hayatla aralarında büyük bir rekabet olmalıydı. Yoksa nasıl seçerdi kendisine uygun olanı? Ama hala neden onun ölümüyle sınandığını anlayamıyordu. Tek tesellisi meleklerin arasında mutlu olduğuydu, bu da yetmiyordu çoğu zaman. Böylesine acımasız bir Tanrı'ya nasıl bağlı hissedirdi kendisini? Hybris olsa onu birkaç kez sarsar, kendisine getirirdi. Tanrı her daim en uygununu önlerine sererdi çünkü, her şeyin en doğrusunu yaşatırdı. Buna o da inanmıştı onunlayken ama gittikten sonra her şey daha boştu, daha anlamsız. Hybris olmadan önce nasıl yaşadığını dahi unutmuştu. Ah, ne büyük kabalıktı ona Hybris demek. Kibir belki de tanımlanamayacağı tek kelimeydi adamın. Belki de bu eksikliği gidermek içindi ona böyle seslenmeleri. Her şeye rağmen asla benimseyememiş, sevememişti kız bu ismi. Elindeki yaprağı parmaklarını hızla kapatarak ezmesi de bu yüzdendi kuşkusuz.

Lydia'nın içten, huzurlu sesiyle sıyrıldı düşüncelerinden. Kızın, Afrodit'i dahi kıskandıracak vücudu mezar taşından görülebiliyordu: Uzun bacakları, ince bir beli, düzgün kıvrımları vardı. Gri gözleri öylesine deler geçerdi ki karşısındakini, tamamen çıplak hissederdi kişi kendisini. Oysaki Penthesilea ortalamanın üzerinde sayılmazdı baygın bakışları ve bembeyaz teniyle. ''Kızıyorum.'' demişti kız. Tepki vermedi Penthesilea. Kızmayı denemişti, vazgeçmeye çalışmıştı, kurtulmaya uğraşmıştı ama başaramamıştı. Adamı öylesine hayatı yerine koymuştu ki, öylesine ilahi bir anlam yüklemişti ki ona, kurtulamıyordu büyüsünden. Lydia'nın başını ona çevirip elini uzatmasıyla o da tuttu kardeşinin elini. Mezarlıktan bir saniye bile sürmeyen bir zaman diliminde kayboldular yapay bir rüzgarla.

Kendisini tekrar Londra'nın her zamanki güz sabahlarından birinde buluverdi. Güneş doğmuştu sokaklarda. Kaldırımda çınlıyordu iki kızın topuk sesleri. Uzaktan gelen keman sesi eşlik ediyordu adımlarına. Birkaç haftalık tiyatro afişleri vardı duvarlarda tek tük. Dizinin biraz üstüne gelen eteğini zaptetmeye çalışırken içini ürperten rüzgara karşı karanlık, iç içe düşüncelerinin mekanına uğradı. Zihnindeki yumuşak melodi, aniden tutkulu, coşkulu bir ritme dönüşürken başını göğe kaldırdı. Yalancı bir sonbahar güneşi tam tepelerinde kendisini sergiliyor, kedi miyavlamaları çok uzaktan kulağına çalınıyordu. Yeri boylamış yaprak ve dallara basan insanların çıkardığı çıtırtılar da destek veriyordu kusursuz müziğe. İster istemez gülümsedi. Siyah-beyaz bir filmden çıkmışa benzeyen sokak, her zerreciğinde onu taşıyordu, gündüz düşleriyle onunla oluyordu Hybris, bu sokakta yanından ayrılmıyordu, kulağına fısıldıyordu ismini adeta. Lydia'nın eve gitmek istediğini söylediğini duyar gibiydi ama bu, küçük tiyatro salonuna girmesine mani olamadı. Alçak merdivenleri birer ikişer inerken Lydia'nın da hızlı soluk alışverişlerini duyabiliyordu.

Sahnenin ortasında duran, sarı saçları bukleler halinde alnına düşen, gamzeli adama baktı. Dünyadan soyutlamıştı kendisini, olmayan biriyle konuştuğundan habersiz açtı ağzını: ''Güneşim ol tekrar. Isıt buzdan kalbimi. Çok mu zor? Ölüm o denli güçlü mü gerçek-'' Henüz lafını bitirmemişti ki kendisini siyah bir hiçliğin içinde buldu. Midesindeki asit dilinde acı bir tat bırakmıştı sendeleyerek durduğunda. Ağır nikotin kokusunu hissettiğinde gözlerini kapadı. Eve gelmek istememişti, kırmızı perdelerin arasında dolunay kadar parlak adamla konuşmak istiyordu. Lydia, bezginlik dolu bir inilti koyverip mırıldandı Penthesilea'nın anlayamacağı yükseklikte. Odadan çıktığını hissedebilmiş, bunun verdiği cesaretle gözlerini açmıştı kız.

Oda bıraktıkları gibiydi: Üst üste yığılmış kitaplar, mantar pano üzerindeki birkaç Gelecek Postası haberi, iksir malzemelerinin bulunduğu vitrin, sandalyelerinin her biri farklı bir masa ve üzerinde yıkanmak için adeta yalvaran tabaklar, çatallar, bıçaklar... Korkuyla mantar panoya yaklaştı. Giderken parmaklarını masanın pürüzlü tahtasında gezdirdi, tozları eliyle sildi.


Birkaç damlanın yanaklarından başlayıp ince bir kavisle dudaklarına değmesine izin verdi. Tuzlu tadı almasıyla Lydia'nın elinde ayakkabı kutusuyla çıkagelmesi bir olmuştu. Kızın zencefil rengindeki saçları omzuna ve beline yığılmıştı. Elmacık kemikleri kastığı yüzünde iyice belli oluyordu. Göz altında uykusuzluğun eseri mor halkalar vardı. Her şeye rağmen bir meleği andırıyordu. En az mezar taşındaki yansıması kadar güzeldi. Sağ elini kaldırıp Penthesilea'yı yanına çağırdı. Kız ürkek adımlarla, kurumuş yaşlarını silmeye çalışarak yaklaştı ve kardeşinin oturduğu koltuğun önündeki beyaz tabureye yerleşti. Olması gerekenin aksine canlı duran dudaklarını bir kez bile hareket ettirmeden elindekini Penthesilea'ya itti kız. Siyah kutuyu eline aldığı andan itibaren büyüyü hissetmişti. Hem de öylesine güçlü bir büyüydü ki... Eski zamanlardan kalma, karanlık bir sanat olduğu sonucunu çıkardı önce çelişkileri umursamadan. Kutu, kızı kontrol ediyor, düşünmesine mani olurken titreyen ellerle kendisini açmasını sağlıyordu.


Kulağını tırmayalan çığlıkları duydu önce kendisine geldiğinde. Yerde, cenin pozisyonunu almış halde buldu kendisini. Parmakları parkeyi parçalamak istercesine çizmişti. Terden ıslanan saçları, parlayan vücudu, üstüne yapışmış kıyafetlerinin arasında düşünmeye, soluk alışverişlerinin dikkatini dağıtmamasına çalıştı. Dakikalarca bomboş bakan gözlerle mantar panodaki sarı saçları bukleler halinde alnına düşen adama baktı. Hayatı boyunca duyup duyabileceği en acı çığlığı koyvermesiyle ölüm sessizliğini bozdu. Ardındansa iki kelime gelebildi yalnızca: ''Ben öldürdüm.''

Gözleri sonsuza dek kapandı sonra.