Aoron Jasper

Ona öyle bir tutkuyla bağlıydı ki Aoron. Bu aşk değildi. Aşkın çok çok ötesinde bir şeydi.
Hayatta hiç kimse için hissetmediklerini onun için hissediyordu.
Adını söylemek bile içinde bir şeylerin hareketlenmesine sebep oluyordu.
Oceane…
Tıpkı kendisi gibi ismi de asalet doluydu.
Aoron onu yerlere göklere sığdıramıyordu. Hatta bazen onun yeryüzüne inmiş bir melek olduğunu düşünüyordu. Düşünmekte değil. Buna inanıyordu. Çünkü gerçek olamayacak kadar kusursuzdu…
Aoron’u dünyada tutan şey artık yer çekimi değildi. Oceane’ydi.
Aoron herkese Oceane’yi şöyle tanımlıyordu. “Sihrin beden bulmuş hali.”
Gerçektende sihir gibiydi. Gözleri, gülüşü, saçları. Hele konuşmaları… Her kelimesi Aoron’un içine işliyordu. Her kelimesi kalbine kazınıyordu.
Ve onun her göz yaşı, kalbini yakıyordu.
Kalbinin feci yandığı günlerden biriydi. Oceane ağlıyordu. Hem de hıçkırarak…
Aoron kimse için üzülmemişti bu kadar. Kimse için ağlamamıştı. Kimse için kendini harap etmemişti. Ona öyle bir bağlıydı ki canı her yandığında, kilometrelerce öteden hissedebiliyordu. Bu düşüncelerden sıyrıldı ve yaşama sebebine döndü.
Koşarak yanına gitti. İlk defa birinin yanına gidiyordu. Koşarak. Derdini dinlemek, paylaşmak için. Genelde herkes Aoron’un ayağına gelirdi.
“Hey! Oceane, neyin var? Ne oldu?”dedi.
Oceane başını kaldırdı. Gözleri kıpkırmızıydı gerçekten de. Yüzü ıpıslaktı. Aoron birden elleriyle Oceane’nin yüzünü kurulama istediyle doldu. Ama kendini tuttu.
Tuttu çünkü Oceane’nin bir sevgilisi vardı. Fakat Oceane bu haldeyken neredeydi?
Oceane elleriyle yüzünü kuruladı ve sesini düzeltmeye çalışarak “ Yok, yok bir şeyim.”dedi. Bu halde bile dimdik duruyordu. Aoron bir şeyler yapmak istiyordu. Onu bu halde görmeye dayanamazdı. Bir şeyler söylemeli ve Oceane’nin anlatmasını sağlamalıydı.
Aoron’un titreyen elleri Oceane’nin yüzüne uzandı. Çenesinden tuttu ve ona bakmaya zorladı. “Oceane, ne olursa olsun bana anlatabilirsin. Ben, ben hep seni dinlerim. Seni yargılamam. Asla baskı yapmam aksine çözüm bulmaya çalışırım. Bulmak için her şeyi yaparım. Sadece bana bir şans ver ve anlat. Bak, buradayım. Yanındayım. Sadece seni dinlemek için buradayım. Hadi, anlat bana.”
Oceane hıçkırarak ayağa kalktı ve Aoron’un boynuna sarıldı. “Aoron. Ben, ben çok yalnızım.”dedi.
Bu sözler Aoron’u üzdüğü kadar şaşırtmıştı da. Çünkü Oceane okulun en popüler kızıydı. Bu kadar popüler biri nasıl olurdu da yalnız olurdu? Oceane’ye cevap verdi “Oceane bu saçmalık. Sen okulun en kusursuz, en popüler kızısın. Yalnız olmana imkan yok”dedi.
Oceane Aoron’a baktı. Hayır, hayır Aoron’a değil, onun gözlerinin içine baktı. Oceane ona güvenebileceğini hissetti. Onun yanında olmak kolaydı. Kendisi gibi davranabiliyordu. “ Oceane, tekrar ediyorum. İhtiyacın olan her şeyi ayağına getirebilirim. Benim yanımdayken gündüz güneşe, gece aya ihtiyacın olmaz. Sadece anlat bana.”
Oceane aradığı kahramanı bulmuş gibiydi sanki. Aoron’a “Gerçekten mi?” diye sordu. Aoron başıyla onayladı. “Ne olursa olsun?” diye tekrar sordu. Aoron “Kesinlikle” dedi. Oceane anlamıştı.
Aoron basbaya seviyordu onu. Aslında Oceane de onu seviyordu. Yeni anlamıştı sadece. Tekrar sordu “Beni hep sevecek misin?”dedi. Aoron şaşırdı. Bunu hiç söylememişti ki. Nasıl..? tabi ya.. Oceane’ye aşık olmasının sebeplerinden biri de zeki olmasıydı. Cevap verdi.
“Sonsuza kadar, ne pahasına olursa olsun, karşımıza ne çıkarsa çıksın seni seveceğim.”dedi.
Oceane Aoron’un dudaklarını masum bir öpücükle süsledi.
Ve ardından “Ben de” diye fısıldayarak tekrar Aoron’a sarıldı…