Lumen Yoldaşlığı

Sihir Bakanlığı, Ingiltere - Ağustos, 2064

Mat fakat bir o kadar da canlı gözüken siyahlığı çekiştirerek biraz aşağıya inmesini sağladı. Önünde duran kabarık dosyalarla boğuşmak, bir hayli yorulmasına sebebiyet vermişti. Aynı zamanda havadaki sıcaklık oranı, dosyalarla güçlü bir ittifak kurmuş, tüm güçleriyle büyücünün üzerine yükleniyorlardı. Blaise, siyaha ve maviye olan düşkünlüğüyle bilinirdi. Odasına sahip olmadan önce onu bile düşünerek dizayn etmişlerdi. Renkler, eşyalar, aksesuarlar… Koyu mavi ve tonlarının hüküm sürdüğü odada, siyaha bazı kapitülasyonlar verilmişti. Tabi ki istedikleri gibi at koşturamıyorlardı, ne de olsa azınlıkta yaşayan bir millet nasıl yaşam sürdürüyorsa, siyaha bezenmiş her şey de bu odada aynı şekilde yaşam sürdürüyordu. Blaise hariç… Tam bir matem havasına bürünen adamın üzerindeki siyah gömlek, sade fakat bir o kadar da göz alıcı kol düğmeleriyle tamamlanıyordu. Arka kısmı, büyücünün kafasının üzerine kadar uzanan sandalyeye geçirilmiş bir ceket yer alıyordu. Belli ki üzerinde tek bir toz tanesinin bile nefes almasına izin vermemişti. Her zaman disiplinli ve tertipli olmayı sevmişti. Arkasındaki pencerenin hafif aralığından içeriye dolan temiz hava, perdelerin uçuşmasını sağlıyordu. Kesik bir güneş ışığı, loş ortamı bıçak gibi kesip geçmekle kalmıyor, adamın önünde bulunan evrakların da gözle görünür bir şekilde aydınlanmasını sağlıyordu. Biriken onlarca evrak, masanın üzerinde büyücüye ait bir yer bırakmıyordu. İçebildiği bir adet kahvesi vardı ve bardağın altına koyduğu bir bardaklık… Rüzgârın etksiyle saçlarını yalayan perdeyle birlikte elinde çevirdiği kalemi sabitledi. Başparmağı ve işaret parmağının arasında sıktığı kalem, parmaklarının beyazlamasına sebebiyet vermişti. Küçük oyukların yer aldığı parmaklarını kalemin üzerinden çekerek kâğıtlarına arasına karışmasını sağladı. Zihninin derinliklerinde ufak bir yolculuğa çıkmıştı ve her zamanki gibi başrolde uğruna canını verebileceği kadın yer alıyordu.

Les Soinne, Italya - Haziran, 2049

“Lea! Sana buraya gel dedim.” Yorgun çıkan ses tınısı, nefes nefese kalmış bünyesinden çıktığı andan itibaren kendini belli etmişti. Henüz hayatının ortalarında olmasına rağmen fazla sigara tüketiminin verdiği bir problemle mücadele ediyordu. Ellerini dizlerinin üzerine koyup öne doğru eğildi. Soluklanışıyla birlikte göğüs kafesi yerinden çıkacakmış gibi oluyordu. Yutkundu. Tek elini havaya kaldırıp cadıya durmasını söyledikten sonra tekrar dizinden destek almaya başladı. Etrafta uçuşan kuşların sesi kulaklarını dolduruyordu. Gayet huzur verici bir ortam olmasına karşın o, bundan payını pek alamıyor gibiyidi. Ona huzur veren tek şey, karşısında durup ona gülümseyen kadındı. Başka hiçbir varlık ona yaşadığını hissettiremiyorken bebeklikten beri yanında olmasına alıştığı kadın ona çok farklı hissettirebiliyordu. Herkesin ölümünü göze alabilirdi fakat o ölürse, ayakta durabileceğinden pek emin değildi. İntiharı tercih edip kolayca kurtulmayı denemezdi. Lea Ruthvell tanıdığı en güçlü kadındı ve o böyle bir şey yapmazdı, Blaise’nin de yapmasını istemezdi. Hayata dört elle sarılıp canla başla mücadele etmek onun stiliydi ve büyücüyü de bu yönden etkiliyordu. Başladığı bir işi bitirmeden bırakmıyor, en basit olaylara bile tüm hırsıyla cevap veriyordu. Kulaklarını dolduran tatlı melodiyle birlikte kafasını hafifçe yukarıya kaldırdı. Kumları seyrederken geçen zaman içerisinde yeşil beyaz bir yengeç bile görmüştü. Değişik bir hayvandı. Ona sorarlarsa kurbağa ve istakozun mutant geçirmiş hali gibiydiler. “Ah, çok yazık… Son kullanma tarihinin dolduğunu fark etmemiştim.” Cadı, kibirli bir gülümsemeyle kumsalda ağır ağır yürümeye başlamıştı. Görünüşünden, büyücüyle dalga geçtiği fazlasıyla belli oluyordu. Bunu anlayabilmek için oturup da yarım saat buna kafa patlatmak gerekmiyordu. Ayak parmaklarının arasından süzülen kumlar rüzgârın etkisiyle havada dağılırken dönüp tekrar büyücüye bakmış ve koşmaya başlamıştı. Henüz denize girmedikleri için kum kuru kalmayı başarabiliyordu. Etraftaki en yakın bina buradan kilometrelerce uzaklıktaydı ve onlara iğneleyici gözlerle bakan insanlardan yeterince uzaklardı. Bu, Blaise’nin içini ferah tutmasını sağlıyordu. Adımlarını hızlandırarak koşmaya başladı. Ayağının altından kayan kumlar ufak bir toz bulutu halinde etrafa yayılmıştı. Cadıyla aralarında kalan mesafe santimlere kadar indiğinde çevik bir hareketle öne doğru zıplayarak cadıyı belinde kavradı. Kumların üzerine çarpan önce kendi sırtı olmuştu. Chryseis’in incinmeyeceğini biliyordu bu hamleyi yaparken fakat emin olamamıştı. Bir ihtimal tam tersi pozisyonda da düşebilirlerdi. Güçlü kollarının arasında bütün tehlikesine rağmen her zamankinden daha kırılgan görünen kızın hissettirdiği ironiyle gülümsedi. Bütün ağırlığını verdiği vücuduna baktı son kez. Ardından kolunu, Lea'nın ince beline daha sıkı dolayıp kendisiyle birlikte kaldırdı. Uzandıkları yerden doğrulduklarında, parmağıyla dudaklarına bal çalar gibi kısa ama ıslak son bir öpücük bıraktı. “Anlaşılan o kadar da eskimemişim. Hâlâ seni yenebilecek kapasitedeyim.” Cadıyla beraber kahkahanın dibine vurduklarında havanın olması gerekenden biraz daha erken karardığını fark etti. Büyük ihtimalle günler kısalıyordu veya ona benzer bir çeşit doğa olayı oluyordu, emin değildi. Tamamen ayağa kalktıklarında elini usulca kızın beline doladı. Karşılığını bulmaması moralini bozmuştu. Hafif bir zorlamayla cadının elini kavrayıp kendi beline doladı. “Böyle daha güzel... Şimdi gidebiliriz matmazel.” Lea’nın o bilindik bakışlarını üzerinde hissedebiliyordu. Eğer bakışları canlansa, büyücüyü öldüresiye dövebilirlerdi, insanın üzerinde böyle büyük bir etki yaratabiliyordu. Kesik bir gülümsemeyle biraz daha sokulmuştu sevdiği kadına.

Sihir Bakanlığı, Ingiltere - Ağustos, 2064

Kasvetli kapının eşiğinde duran adam, düzgün bir şekilde ütülenmiş takımıyla alacağı cevabı bekliyordu. Seslenişine karşılık olarak kocaman bir sessizlik almıştı ve bundan pek de hoşnut olmamıştı. Kalın kaşlarını alnının ortasında birleştirecek şekilde çatıp tekrar araladı dudaklarını. “Efendim?” Boşluğa dalıp gitmiş bir adam vardı karşısında ve bu işler burada böyle yürümezdi. Bu zamana kadar yürümemişti bundan sonra da yürümeyeceği aşikârdı. Meşe ağacından yapışmış uzun masaya doğru yaklaştı usul adımlarla. Bir rüyada misali dalmıştı adam. Gözleri açıktı, sevgi doluydu fakat boş boş bakıyordu. Eli, kalemi tutuş şeklinde kalakalmıştı. Elindeki klasörü yukarıya kaldırıp masaya sertçe bırakan adam, Blaise’nin hayallerinden sökülüp almasını sağlamıştı. Elindeki karıncalanmayı gidermek için bir süre parmaklarını oynattı. Boynunun kasılmasından hoşnut olmamıştı. Sağa ve sola yatırarak eklemler arasındaki hava kabarcıklarının patlamasına sebebiyet vermişti. Aynı işi parmaklarında da uyguladıktan sonra tüm ciddiyetiyle adama doğru baktı.

“Bunlar da yenileri efendim. Halledilmesi gereken birkaç dava daha var. Malum bakanımızın başı meşgul şu sıral-”
“Evet, evet biliyorum. Nekromensır saçmalıkları…”
“E… Evet efendim.”
“Anlıyorum. O halde benim şimdi çıkmam gerekiyor. Bir süre beni idare etmelisin burada tamam mı Barry?”

Hızlı adımlarla olduğu yerden doğrulup ceketini almıştı. Sol kolundan ceketi geçirirken aynı anda da kapıya doğru yönelmişti. Büyükçe bir adım atarak kendisini koridora bıraktığında aklındaki tek kişi Chryseis idi. “Adım Larry!” Arkasından onu takip eden ses dalgasıyla birlikte gözlerini devirdi. Her neyse… Her gün belirli zamanlarda onu görmeye giderdi ve şimdi de şans eseri hatırladığı birkaç anı, ona yol gösteren isim olmuştu. Taş zemini adımladığında yankıyan ses duvara çarpıp tekrar kulaklarında hayat bulmuştu. Naçiz bedeninin binadan dışarıya atar atmaz sevdiği kadının bulunduğu sınırlar içerisine cisimlenmişti. Bulantı hissi ve baş dönmesiyle yerde birkaç defa sektikten sonra bedeninin sabitlemiş ve malikânenin yolunu tutmuştu. Rouvaslar köklü bir soydan ibaretlerdi. Ailelerindeki asaletten yoksun insanlar bir elin parmağını geçmezken, aile liderlerinin onların aksine asaleti kulaklarında çalkalanmıştı. Aura’nın ölümünden sonra el değiştiren aile liderini tanımıyordu. Zira uzun zaman Wanderer esiri olarak geçirmişti hayatını ve bu zaman zarfı içerisinde bazı olaylardan geri kalmıştı. Lanet olası bir televizyon misali izleyemiyordu hayatı. İstediği yerleri başa sarıp tekrar seyretme şansı yoktu. Veya durdurup detayları kontrol edemiyor, istediği zaman da kapatıp keyfine bakamıyordu. Öylece akıp giderken hayat ona sadece ayak uydurmak kalıyordu. Rugan ayakkabılarının siyahıyla üzerindeki takımın siyahı tamamen birbirini boğsa da buna aldırış etmiyordu. Havanın sıcağını tamamen üzerine çekmiş, adeta sömürüyordu. Ceketinin iç cebinden çıkardığı zipposuyla dudaklarının arasına bıraktığı sigarasını alevlendirdi. Zipponun sağ alt köşesinde Chryseis’in adı kazılıydı el yazısıyla. Zira bu çakmağı ona o hediye etmişti ve o zamandan beri başka bir aletle yakmayı denememişti en sevdiği zehirler arasında yerini alan sigarasını.

Godric's Hollow, Ingiltere - Nisan, 2051

Cadının ince parmaklı ellerinden aldığı saf gümüş zippoya baktı bir süreliğine. Yüzünde ufak bir tebessüm belirmişti. Çevirdi. İncelermişçesine sağına, soluna, kıyısına, köşesine, her yerine baktı. Sağ altta narin bir el yazısıyla Chryseis yazıyordu. Lea’nın el yazısını nerede görse tanırdı ve bu tamamen ona aitti. Bu çakmağı kullandıkça onu hatırlayacaktı. Bu çakmak her alevlendiğinde, içindeki aşkı daha da körüklenecekti. “Ne yani daha çok sigara içip, daha çok zehirlenip, daha çabuk ölmemi mi istiyorsun?” Muzip bir tavırla yönelttiği soru karşısında soğukkanlılığından ödün vermeyen cadı dolgun dudaklarını hafifçe aralayıp yanıtladı büyücünün sorusunu. “Her zamanki gibi olayı dramatikleştiriyorsun Fabien.” Ufak bir tebessümle noktaladığı cümlesinin ardından ortamın ısınmasına katkıda bulunmuştu. Onunla geçirmediği bir saniyeye bile sahip değilken onu nasıl bu kadar özlediğine akıl sır erdiremiyordu. Lea ile fazlasıyla zıt karakter olmalarına rağmen iyi geçinebiliyorlardı. İkisinin de birbirlerini dengelemesinden midir bilinmez, birkaç ufak tartışma dışında hayatlarını iyi sürdüryorlardı. Tartıştıkları noktalar da genelde incir çekirdeğini doldurmayacak şeyler oluyordu. Cama doğru yürüyen cadı, ellerini göğsünde birleştirmiş öylece dışarıyı seyrediyordu. Gecenin güzelliği, en yetenekli ressamların dahi yapamayacağı ferahlıktaydı. Sükunetli bir şekilde taş zemini adımlayıp cadının arkasından kollarını dolayıp kendisine çekti. Çenesini, kadının omzuna bırakıp kendisini gecenin koynuna bıraktı onun kokusu eşliğinde.

Patras, Yunanistan - Ağustos, 2064

Anılarından sıyrıldığında malikânenin kapısına çoktan gelmişti. Sigarasını yere atıp üzerine basıp geçtikten sonra kapıdan içeriye girdi. İkinci katın penceresinde cadıyı gözüne kestirir kestirmez cisimlendi. Odaya girdiğinde biraz gürültü çıkarmıştı fakat bunu önemseyecek nokta da değildi. Aylar boyunca Hogwarts’dayken onu seyrediyordu ve onunla göz göze gelir gelmez kaçıyordu adeta. Cesaretini yeni yeni toplamışken aklını başka şeylerin kurcalamasına izin vermeyecekti. Arkası büyücüye dönük bir şekilde oturan Lea istifini bozmamıştı. Büyük ihtimalle içeriye girenin Blaise olduğunu bilmiyordu. Biliyor olsa bile bu bir şeyi değiştirmezdi. “Kapı çalmak gibi bir âdetin yok mu?” Elindeki fırçayı masaya bırakan Lea’nın yanına yaklaştı ürkek bir şekilde. Sandalyenin yanındaki masadan fırçayı alıp cadının saçlarını taramaya devam etmişti. El aynasından yansıyan yüzü onunkiyle buluştuğunda bakma gereği duymamıştı Lea. Eğilip saçlarının kokusunu içine çektiğinde, suya aç bir toprak gibi hissetmişti kendisini. Yıllarca duyulan özleminin büyüklüğü kendisini bile korkutabilecek düzeydeydi. Blaise’ye doğru dönen Lea’nın gözlerinin derinliği fazla gelmişti büyücüye. Ayağının altından kumun kaydığını ve suyun derinliklerine doğru çöktüğünü hissetti. Ona baktığı her saniye boğuluyordu adeta.

Ellerinin arasından bir tutamı kayıp giden saçları özlemle seyretti bir süreliğine, kalbinde filizlenen tek özlem ondan ibaretmiş gibi. Diğerlerinin arasına karışan saçı, göz kararı tekrar avucunun arasına aldığı usul usul taramaya devam etti. Saçının teline dahi zarar vermekten korkuyor, ürkek ve bir o kadar da kararsız bir şekilde fırçayı cadının saçına sürmeye devam ediyordu. Saç tellerinin arasında su gibi akıp giden fırça, sevdiği kadının ne kadar kusursuz olduğunu bir kez daha gözler önüne sermişti. Aynı aynadan yansıyan iki yüz, yarım yamalak bir şekilde yer edinebilmişken, kalbinde yansıyan yüzün, ne denli yer edinebildiği sorgulamaya çalıştı. Havada asılı kalan düşünceleri, buna izin vermemişti. O kavramların üzerinden çok zaman geçmişti. Zira artık tüm kalbi, Chryseis ile dolup taşmıştı. Bu sevgiye bir değer biçmek ise yalnızca aptalların yapabileceği bir şeydi. Boğazının kuruduğunu fark eden büyücü, yutkunarak geçici bir şekilde bu sorunun üstesinden gelmişti. En azından bu şekilde yaşamaya alışmıştı o köhne zindanlarda geçirdiği zaman boyunca. Kendisine yapılan onca işkence boşa gitmemişti elbette. O işkenceler sayesinde daha güçlü bir adam olarak çıkmıştı oradan. Eski neşesi yoktu elbet yüzünde, onun yerine donuk bir maske kaplamıştı. Acıyı tecrübe etmiş, başına gelen her türlü olayı sineye çekmiş birinin maskesiydi bu. İlk başlarda onu ödünç olarak aldığını ve kullandığını düşünüyordu. Her şeyi geride bıraktığında maskeyi de çıkaracaktı yüzünden ve buruk bir tebessümle de olsa hayatına devam edecekti kaldığı yerden. Fakat işler sandığı gibi olmamıştı. Hiçbir şeyi geride bırakamamıştı. Cadıyla her göz göze gelişinde maske, yüzüne biraz daha yapıştı. Onunla geçirdiği zamanları her hatırladığında, biraz daha sıktı elmacık kemiklerinden, kafatasını çatlatacakmışçasına. Kasılan damarları boğazından alnına dek uzanırken, o bunu yadırgamıyordu. Şimdiki halinden memnundu aslında. Eskisi gibi alttan almıyordu olayları, haksızlık karşısında tepkisini gösterebiliyordu. İnsanlara karşı menfaatli davranmayı bırakmıştı. İnsanlar artık umrunda değildi. Keza orada geçirdiği yıllar boyunca bir kişi bile onu aramamıştı. O gün bugündür insanlıktan ümidini kesmişti. İçerisinde yüzdüğü öfke havuzunda sadece tek bir kişiyi suçlayamıyordu. Söz konusu o olduğu zaten beyaz bayrakları çekmekle mükellifti. Söz geçiremediği aptal kalbinin peşinden koşmaktan yorulmuştu, zira şu an burada olmasının tek sebebi de buydu. Hogwarts’da göz göze geldikleri zamanlarla avutabiliyordu kendini bir nevi de olsa fakat tatmin olmamış, açgözlü kalbi, sürüklemişti onu cadının ayağının dibine kadar. Fakat böyle yaparak onun gözünde küçük düşmemişti. En azından büyücü buna inanıyordu, cadının da öyle düşünmesini istiyordu. Sevgi denilen kavram öyle söz edilip, kestirip atılacak bir şey olmamıştı hiçbir zaman. İnsanlık var olduğu sürece, tadılabilen, hissedilebilen, kimi zamanlarda görülüp duyulabilen yegâne duygu olmuştu. Herhangi bir bez parçası gibi paçavraya çevrilip daha sonra da atılamazdı. Kalbe karşı savaşını her zaman kazanmıştı. İnsanoğlu hayatı boyunca yalnızca bir kişiyi sevebilirdi. Büyücünün gözünde bu kişi en başından beri Chryseis Lea idi. Kendisi gibi bir Ruthvell olacağı zamanın hayaliyle yaşamıştı bu zamana kadar. Belki de bu hayal sayesinde yaşadığı acılara göğüs germeyi başarmıştı. Cadının canını yakmasına aldırmamıştı. Onu sevmek büyük cesaret gerektiriyordu. Diğer cadılar gibi sıradan bir sıfatla nitelendirilemez, yerine herhangi birisi konulamazdı. Tanrı, mesaisini uzatıp sihirli elleriyle yoğurmuştu her bir uzvunu. Tolerans sıfıra yakındı. Hata kabullenilemezdi. Bu yüzden o, Tanrıçaydı. Diğerlerine göre öyle olmasa bile büyücünün gözünde öyle olduğu su götürmez bir gerçekti. Sönük bir pembelikle boyanmış dudaklarını usulca aralayıp derin bir nefes koy verdi. Bir daha özlemini duymamak için dua ederek, yumuşacık saçların ikinci defa elinden kaymasına izin verdi. “Oradan çıktıktan bu yana özgür bir kuş gibiydim. Bir daha kimsenin beni zincirlemesine izin vermeyecektim, kendi kendime böyle söz vermiştim. Lakin ayaklarımdan zincirlendiğimi unutmuş olmalıyım, boş yere kanat çırpıp durdum günlerce…” Yatağın üzerine usulca kendini bıraktıktan sonra ellerini birbirine kenetledi. Dirsekleriyle diz kapaklarından destek alıp öne doğru eğdi gövdesini usulca. Maun parkenin koyuluğunda göz bebekleri kararırken, beyin kıvrımlarında seferler düzenleyen düşünceleri oracıkta katledivermişti. Büyük bir soykırımın altına imzasını atmış bulunmuştu. Onu sevmiyor olmanın düşüncesi, varsayımı ufacık bir örneği bile adlandırılamaz derecede rahatsız ediciydi. “Ne zaman ki buraya uçmaya ikna ettim kendimi, o zaman kanat çırpmam bir mana kazandı. Seni sevmek azılı bir suçlu olmak gibi, ölüm cezasına çarptırılmış bir suçlunun darağacını her gördüğünde tekrar tekrar düşüncelerinde ölmesi gibi… Seni her gördüğümde, gözlerinin içine her baktığımda tekrar tekrar ölüyorum.” O kadar uzun zaman olmuştu ki bu yükü sırtında taşıyalı, artık onunla yaşamaya alışır hâle gelmişti. Aslında onu bir yük olarak nitelendirmek de doğru olmazdı, sadece onun yerini tutacak doğru kelimeyi bulmakta zorlanıyordu. Belli bir zamandan sonra o duyguyla mücadele etmek zorlaşmıştı. İçten içe onu eritip bitiriyordu, bir asit misali. Elini ceketinin iç cebine atıp cadının ona hediye ettiği çakmağı çıkardı. Parmaklarının arasında kavradığı çakmağa bir süre baktıktan sonra iç çekip yatağın yanındaki komidinin üzerine bıraktı. Tenteden gelen kulak doldurucu bir sesle bakışlarını oraya çevirdi. Kar gibi beyaz bir paçalı güvercinle karşılaşmıştı. Daha önce onun kadar beyaz bir şeye rastladığını hatırlamıyordu. Bir süre camdan içeriye boş boş baktıktan sonra kanatlanıp diğerlerinin arasına karışıp hiçbir şey yokmuş gibi uçuverdi. Blaise’nin imrendiği şey de buydu. Bir şekilde buralardan uzaklaşmak istiyordu. Düşüncesinin doğruluğu tartışmaya son derece müsaitti elbette ama ona göre sadece kendi doğruları vardı. Bu saatten sonra insanların neler diyeceğiyle kafasını kurcalayamazdı.

Akciğerlerine derin bir nefes doldurup ayağa kalktı. Ceketinin düğmelerini ilikleyip üzerine başına çeki düzen verdi. Son bir kez baktı hayran olduğu kadının saçlarına. Neredeyse beline kadar uzanan tarif edilemez bir güzellikti. Temkinli adımlarla kadına doğru yaklaşıp parmaklarını saçlarında gezdirdi bir müddet. Öne doğru eğilip kokusunu içine çektiğinde istemsiz bir şekilde araladı dudaklarını. “Bunca zaman ortalarda yokken böyle bir anda ortaya çıkıp hayatını zindana çeviremem Chryseis. Belirli bir düzene oturtmuş olduğun, mutlu bir hayatın var. Ben bunu bölmeye cüret edemem. Sadece iyi olup olmadığını merak etmiştim, hepsi bu.” Parmaklarını usulca söküp aldı kadının saçlarından. Onunla ölene kadar kalabilirdi ama bunu yapması etnik açıdan pek de doğru olmazdı. Kurulu bir düzenin içerisine hiçbir şey olmamış gibi dalamazdı. Ayakkabılarının yerde çıkarttığı sesler eşliğinde kapıya doğru yöneldi.

Kalbim göğsümü parçalayıp fırlayacakmış gibi atıyor. Yapma Lea, terk et kalbimi hiçbir şey olmamış gibi. Savaşın galibi sensin, ufak bir antlaşma imzalayalım. Kalbimin topraklarından çekil, ben zaten sensizlikle ödeyeceğim cezasını her saniye…