Emanuel

Büyük jet, yerden otuz bin fit yüksekte güneydoğuya doğru hızla giderken güneş ışığı üzerinde parlıyordu.
Başını onun omzuna yaslayarak, uykuya dalmış olan Sarah’ı rahatsız etmemek için dikkatle hareket eden Ramon uzandı ve sevgilisinin güzel yüzünü güneşin ışıltısından korumak için gölgeliği aşağı çekti. Uçuş olağanüstü bir şekilde zor geçmişti, birçok yolcu telaşın açık belirtilerini gösteriyordu. Roman şefkatli bir gülümsemeyle ‘Ama Sarah göstermiyor.’ diye düşündü. Ramon onun yumuşak, kadınsı görünümünün altında, muazzam bir cesaret, güç ve kararlılığa sahip olduğunu keşfediyordu.
Dün ve bugün, anne babasının yaklaşan ayrılık nedeniyle aşikar olan üzüntüsü Sarah’ın cılız omuzlarında bir suçluluk yüküne dönüştüğünde bile, Ramon’un onun hissettiğini görebildiği duygusal baskıya rağmen Sarah, onların mutsuzluğuna sakin bir anlayışla ve azimli gülümsemesiyle dayanmıştı.
Cuma gecesi, Sarah’ın anne babası, onun dairesini kiraya verme işine ve kalan eşyalarını Porto Riko’ya nakletmek için toparlamaya gönüllü olmuştu. Ardından hafta sonunu kendi evinde değil de onların evinde geçirmesi için ısrar etmişlerdi.
Hafta sonu Ramon da orada kalmıştı ama Sarah ile baş başa kalamamışlardı hiç.
Saatler geçtikçe, Sarah’ın gerginliğinin artmasını izleyip kendisini Sarah’ın, ailesinin ve işinin ona sunduğu sevgi ve güvenceye karşılık onunla olan belirsiz geleceğini tartacağı ve ona Porto Riko’ya gitme konusunda fikrini değiştirdiğini söyleyecek zamana hazırlamıştı. Bencilce, Sarah’ı tutkusunun aklına üstün gelmesini sağlayabileceğini bildiği yere, mahremiyet ve zamanlarının olacağı dairesine götürme özlemi duymuştu. Ama, arzusunun fiziksel dürtüsü olmadan bile, Sarah cesur azmiyle onunla birlikte gelmekte tereddüt etmemişti.
Uzun kıvrık kirpikleri, yumuşak yanaklarında gölgeler oluşturuyordu ve Ramon onun yandan görünümünün tüm güzelliğiyle kendini ödüllendiriyordu. Birinci sınıf koltuklar ayırttığı için memnundu çünkü bu koltuklar genişti. Sarah bu şansı yakalamalarının gerçek nedeninin havayolu şirketinin ekonomi sınıfındaki bütün yerleri satması ve otomatik olarak onlara boş yerleri sunması olduğunu sanmıştı. Ramon da buna inanmasına izin vermişti.
Ramon koridorun karşısındaki pencereden dışarı bakmak için başını çevirdi. Birkaç ay önce Sarah’ı Porto Riko’ya Uluslar Arası Sillora Şirketi’nin, muazzam antikalarla döşenmiş ve beyaz halı kaplanmış görkemli yatak odası, yemek odası ve geniş salonu olan jetiyle götürebilirdi. Ama St. Louis havaalanının hangarında duran kendi özel jetiyle daha fazla heyecanlanabilirdi.
Jet onundu, şirketin değil; ama sahip olduğu diğer her şey gibi; evler, ada ve yat gibi, küçük jeti de şirketin ihtiyaç duyduğu ve şimdi de geri ödeyemediği krediye karşılık ipotek altındaydı. Sarah’ı bugün Porto Riko’ya jetiyle uçurmanın, ona bir zamanlar kendisine sunabileceği lüks hayatı tattırmanın anlamı ne olurdu – bunu yapmak sadece o yaşamla bunu karşılaştırarak şu an sunabileceği hayatın daha da kasvetli ve fakir görünmesine neden olmaz mıydı?
Bitkin bir halde, başını koltuğunun arkasına yasladı ve gözlerini kapadı. Sarah'dan bu sürgününü paylaşmasını istemeye, onu modern dairesinden, kariyerinden ayırmaya ve bir çiftlikteki tamir edilmiş bir kulübede yaşamasını istemeye hakkı yoktu. Bu çok bencilce ve yanlış bir davranıştı, ama onsuz bir hayatı düşünmeye dayanamıyordu. Bir zamanlar ona her şeyi verebilecekken, şimdi ona hiçbir şey veremezdi - dürüstlük bile. Henüz değil.