Söğütün Gölgesinde Bir Öğlen

Salı Mayıs 01, 2012 8:30 pm

Paz Mayıs 06, 2012 6:55 pm

Boş dersliğe hâkim olan sükûnet, kemikli, beyaz bir elin kadehi zemine sertçe bırakmasıyla parçalanırken birkaç saat önce yine aynı elin kavradığı asa tarafından yakılmış meşalelerdeki mavi ateş ürkekçe titredi ve sonsuzluğa ıraksayacakmış yanılsamasını yaratmada ziyadesiyle başarılı panoramadaki siluet beklenmedik çeviklikte bir jestle ayağa kalktı. Irkının diğer mensupları gibi ziyadesiyle uzun boylu büyücünün mimikleri alışılageldik sertliklerini muhafaza etmekteyse de düşünceli hâlinin dışarı yansımasına izin vermekte bir sakınca görmemişti. Bir kısmı yüzüne düşmüş uzun, kızıl saçlarını omzunun arkasına attı, uzun süredir oturuyor olduğundan kırışmış cüppesini eliyle çabucak düzeltti ve boş şarap şişesini, ayaklığı çatlamış kadehle birlikte bilinmezliğe terk ederek sınıftan çıktı. Monotonluğu tutturamamış adımları zihnindeki met cezirlerin periyodunda hızlanıp yavaşlamakta olan beden soğuk, taş binaya hapsolmuş ruhlardan kurtulabilmeyi umarak bahçeye doğru sürükledi bedenini. Henüz on sekizinde olmasına karşın dünyadaki herkesten yaşlı hissediyordu; tarihin başından beri varlığını sürdürmüşçesine yorgun, yıpranmış ve bıkkın. Karamsarlığın pençelerine düştüğü herhangi bir anın benzerini tecrübe ediyorsa da bu karambol anlarının sıklığını artırmış olması hoşuna gitmiyordu. Gelecek önünde tüm belirsizliğiyle uzanırken dikiş tutturamamış hayatının bundan sonra hangi yöne sürükleneceğine dair duyulabilecek kaygılar silsilesinden çok daha ağırdı hissettikleri. Böyle anları atlatabilmeyi yazarak başarmıştı şimdiye dek; lâkin eline tüy kalemi aldığında kelimelerin taşımakla yükümlü oldukları tüm manalardan kurtularak çırılçıplak ve boş kaldığını duyumsamak yeni peydahlanan bir yanılsamaydı. Amaçsızca oksijen tüketen varoluşlarla dolu kafesten kurtulduğunda, araziyi gecenin koynuna bırakmaya meyletmiş güneşin sitemkâr, soluk ışıklarının en az kendileri kadar çekici kızıllığa sahip saçların üzerinde keyifle raks edişini uzaktan izleyebilse, bu görüntüden zevk alacağı aşikârdı; lâkin manzarayla uyumu hakkında hiçbir fikri olmayan Rus’un düşüncelerini rasyonel kılamayacak kadar melankolikti ateş topunun okul arazisine vedası. Havanın tüm kasvetiyle benliğine işlemesine müsaade ederek yarı bilinçli bir kararla göl kıyısına yöneldi. Sabah yıldızından kopan son ışınların sıcaklığıyla buluşan hava, ateş ve suyu, kısacası doğa anayı bütünüyle hissedebilmenin neşelendirici olabileceğini düşünmüştü. Britanya üstünde parlayan güneşin boğucu olduğunu düşünecek kadar kuzeyliydi aslında; yine de dört senenin ardından sonbaharın hüznünü eteklerinde taşıyan bu karamsar kılığından hoşlanmaya başladığını inkâr edemezdi. Başını kaldırarak alacakaranlığa teslim olmaya yeltenmiş gökyüzüne baktı; milyonlarca yılın tecrübesiyle zümrüdî yeşil kürelerin içini, ifşa etmediği tüm düşünceleri, bastırdığı tüm duyguları, hatta kendisinin dâhi henüz idrak etmediği bilinçaltının tüm oyunlarını görebilecek kadar ulu küreselliğin altında kendini ziyadesiyle naif, önemsiz hissetmesiyle biraz olsun atlatabildi kaosunu. Yalnızlık, kavramsal bütünlüğüyle, dokunulmazlığıyla masuniyetini ilân etmiş bir lütuftu; gerçekten sahip olabileceği, en azından ona olan aidiyetini meşru kılabilecek tek gerçeklikti aslında.

İlerledi. Yaşadığını hissettiği nadir anlardan birinin ıssızlıkla kutsanışından duyduğu memnuniyet belirgin bir tebessümü dudaklarına bahşetmişti bile. Keyfi tekrar yerine gelmek üzereydi ki gözleri birkaç on metre uzakta, çimlerin üzerinde uzanmakta olan bir insan bedeniyle buluştuğunda gülümsemesi an be an silikleşerek kayboldu. Oradaki her kim ise varlığından rahatsız olup gideceğini umarak o gün içinde ilk defa kararlı adımlarla hedefine ilerledi. Nefret. Yalnızlığı bu denli sevişinin asıl sebebinin insanlara karşı duyumsadığı nefret olduğunu yeterince iyi anlayabiliyordu artık. Silik bedene ait çehre her adımda tanıdık bir simayı resmetmek üzere daha da belirginleşirken öfkesinin daha da artmasına engel olamadı Vasilyev. Fransızca bir şeyler karalayan cadının zihni her neyle meşgulse onu ait olduğu mekândan uzaklaştırmayı başarmıştı anlaşılan ki kuzeninin birkaç santimetre ötesinde dikildiğini fark etmedi. “Kedi yavrularının bu saatte yatakhanelerinde olması gerektiğini sanıyordum.” Melodik, aşağılayıcı bir tonda dudaklarından dökülen kelimelerin Glamour’u gerçekliğe döndürmesini beklemekten başka çaresi yoktu; lâkin karamsar değildi büyücü, zira söz konusu Berthé ise cadının, varlığından gereğinden fazla rahatsız olacağı kesindi.

Paz Mayıs 06, 2012 10:18 pm

Konsantrasyonu gerek hafif esintinin verdiği mayhoşlukla kapanmaya çalışan gözleri gerekse bilinçaltında devamlı yüzleşmeye çalıştığı anılarıyla bölünürken zihninde sıraladığı kelimeleri ezberlemeye,telaffuzunu çalışmaya devam etmişti. Bütün bir yazınının çoğunluğu Londra'da geçtiğinden on üç yıl boyunca anadili bildiği dil konusunda aksaklıklar yaşaması olağandı. Her ne kadar konuşmayı söktükten bir yıl sonra İngilizce eğitimi de almaya başlamış olsada bu dili asla benimseyememiş,Fransızca'nın ruhuna işlenen zerafetini bu kuzey dilinde bulamamıştı. Yörenin aksanına yansıyan bu kaba,soğuk esintinin nedeni belki her daim yağmurlu havasının,belki Britanya'danda soğuk,daha da kuzeye dayanan köklerinin yansımasıydı ancak her neyse ülkenin tüm kültürüne yansıyan bu kaskatı hava Berthé'yi hiç bir zaman hoşnut etmemişti. Bir of çekip durduğu yeri düşündü,anadiliyle ilgili ufak tefekte olsa kendisini huzursuz eden problemler yaşıyordu,ve dört yaşından beri yoğun programlarla öğrenmesi zorunlu kılınan İngilizce'yi konuşurken Fransız aksanını yansıtmaktan kendini alamıyordu. Dil konusunda tam bir muallaktaydı. İyimser bir tavırla okula başlamadan önceki ilk yazını düşündü. Ailesinin eğitimi ile ilgili tutuştuğu onlarca tartışmadan birini hatırladı;küçük kızın okul tatillerinde yeni bir dilin temellerini atıp atmaması konusunda uzunca bir diyalogtan sonra babası kazanmış,Berthé'nin öğreneceği üçüncü dil akademi eğitimine dek ertelenmişti. Anılarından kopup tekrar notlarına odaklandığında yüzünde çiçekler açtıran gülümsemesini doğayla buluşturdu. Her ne kadar onun için en huzursuz ortam olduğunu düşünsede evini özlemişti ve bunun tek nedeninin geçmişinden kaçmayı beklediği Orenthia'nın bu konuda ona hiç yardımcı olmamasıydı. Bu koca şatonun ona sağladığı tek yarar ona yalnızlığıyla buluşabileceği yüzlerce alan sağlamasıydı. Gizli saklı,huzurlu ve rahat.

Düşünceleri ve çalışmaları arasında geçişler yapmaya devam ederken kulaklarına kendisi için dünyada en itici seslerden biri olan o kibirli,olgun ses ilişti. Çocukluk kabuslarının ve kabus olacak kadar gerçeklikten uzak anılarının baş kahramanı,sevgili kuzeni Feodor. Her zamanki alaycı üslubuyla Berthé'yi saliseler içerisinde deliye döndürmeyi başarmıştı. Sadece bir kaç saat yalnız kalmak istemiş ancak yalnızlığı bölünmüş ve bu ihlal metali çizerken çıkan ses kadar rahatsız edici biri tarafından gerçekleştirilmişti. Sinirle bir mırıltı koyverdi. Kuzenleriyle oldukça iyi vakit geçiren tonlarca arkadaşı varken şanssız kişi niçin Berthé olmuştu. Feodor,içine dönük gibi gözüken sinsi şahsiyet. İçinden hızla çocukluğundan beri söylemeye aşina olduğu tüm hakaretler ve metaforlar geçti. Yıllardır bu küçümseyici tavırla baş etmek zorunda olduğundan kafasında onun için yüzlerce ilginç sıfat vardı. Öfkeyle çatılan kalın kaşlarının altında parlayan çehresini hızla arkasında duran -tercihen asla görmek istemeyeceği- yüze çevirdi ardından konuşmaya başladı.Sesine tıpkı kuzeni kadar imalı bir hava vermeyi ihmal etmeyen kızın yüzünde rahatsız olduğunu tümüyle belli eden bir gülümseme vardı. "Vasilyev! Senin gibi her daim kendini soyutlamaya hevesli bir insanı burada görmek hiç şaşırtıcı değil! Sanki tüm tatillerde seni görmek zorunda değilmişim gibi burdada hayatıma müdahale etmen mükemmel. Biliyor musun annemin Orenthia'ya yansımış yüzü gibisin!" Sözleri bittiğinde keskin zekaları sivri dilleriyle uyumluluk gösteren Vasilyevlerle münakaşaya girmemesi gerektiğini hatırlatan onca anı hafızasında belirdi ve kendini Feodor'un cevap vermemesini dilerken buldu. Bu çocuk yıllardır onu bir şekilde bozguna uğratmayı başarmıştı ve Berthé bundan hiç haz etmiyordu. Endişesini yüzüne yansıtmamak için içten bir tıslamayı sözlerinin ardına yerleştirdi. Öfkeli yüzünü kuzeninden ayırmadan doğruldu ve kollarını kavuşturup bilmiş bir ifadeyle dik dik bakmaya devam etti.

Söğütün Gölgesinde Bir Öğlen

Söğütün Gölgesinde Bir Öğlen

Geri: Söğütün Gölgesinde Bir Öğlen

Geri: Söğütün Gölgesinde Bir Öğlen