Özel Karakter Alımları

Başka biri uyuyor içimizde... Biliyoruz, onu tanıyoruz, varlığından haberdarız. Enikonu ama onu unutmak, o yokmuş, dahası hiç var olmamış gibi davranmak, yaşamaya devam edebilmemizi kolaylaştırıyor. Biz sertiz, acımasızız yeri geldiğinde, bir şeyleri kestirip atacak, birilerini geride bırakacak, üzüntü duymayacak, ağlamayacak, gerektiğinde isyan etmeden unutacak insanlar olarak yetiştirirken kendimizi; içimizde bir yer, hani o kırılmaya, yanılmaya, isteyerek ya da istemeyerek - kendimiz ya da başkaları tarafından - aldatılmaya açık bir yer, kırgınlıklarını bahane ederek hayata umutla bakmaktan çoktan caymış... Saklamış kendini... Gizlendiği o yerde kötülükler yapmayı hayal ederek, giderek daha fazla kötüleşerek, bu kötülüğün kendi kırılganlığına bir güç katacağını umarak varlığını sürdürmüş... En gizli ve en kırılgan yanımız, en kötü yanımız olmuş... O yanımızın görülmesini hiç istemiyoruz. O bizi zayıflatıyor. Çünkü ruhumuzu görünmesini istemediğimiz kadar inceltiyor, saydamlaştırıyor neredeyse, daha görünür kılıyor kötücül duygularımızı, düşüncelerimizi; bizi başkalarından ayıran, bizi başkalarından daha hastalıklı kılan ne varsa ortaya döküyor... Onun varlığıyla ilgili düşüncelerimizin biri diğerine değemiyor, düşüncelerimiz arasındaki mesafeler artıyor her defasında, o görünmesin istiyoruz, gitsin artık başka bir yere, bizden uzağa, hatta ölsün istiyoruz... Ama bir yandan köreltmeyi isterken bir yandan da bileylediğimiz, adeta zaman ve mekân koşullarına aldırmadan, dev buzulların altında donup sonsuzluğa ulaşan bir ceset gibi kımıldamayan ama varlığı hiç eksilmeyen o yanımıza da ihtiyaç duyduğumuzu biliyoruz biz... Kimse bize bakmadığında, bütün gözler -hem üzücü hem de rahatlatıcı bir biçimde- başkalarına çevrildiğinde, açlıktan erimiş bedenlerin yanında bir kap konserve, çölün ortasında ancak rüyalarda çıkıp gelebilecek bir dondurma kutusu bulmuş gibi gizli gizli, kimselere belli etmeden çıkarıyoruz onu hapsettiğimiz yerden. Ve ona dokunmaya, onu sevmeye başlıyoruz tüm kirine rağmen... Ne kadar 'hastalıklı' olduğumuzu belirleyen de ruhumuzun kötü yanına aşk duyduğumuz bu zamanların sıklığı değil mi? Belki bu yüzden Daphne en karanlıkları, en farklıları, en zekileriydi ondinelerin. İçindeki karanlığa belki de De Vreslerden bile daha çok bağlı olan, âşık olan onca yaratık arasında, o, içindeki karanlığın ve kapasitesinin farkındaydı. Her zaman böyle değildi elbette. Uzun zaman önce olan bir şeyden sonra içindeki karanlığın sesini duymuştu. Ondineler arasında zorluk çekiyordu, diğer yaratıklardan çok daha güzel, türdeşlerinden çok daha çirkindi. Ancak hepsinden daha güçlüydü zira gücünü kendisi için kullanmayı seçmişti. Onların arasına girmek istedi, onlardan biri olmak… Hatta bunun için onlar gibi davranmaya da çalıştı. Ancak hem onlar onun içindeki karanlığın farkındaydılar o büyük, kudretli ‘saflıklarıyla’ hem de Daphne rol yapmaktan, kendisini gizlemekten sıkılmıştı. Konuşamadığı, sesi olmadığı için, belki onu ‘yarım’ olarak gördükleri için de olabilirdi elbet. O doğuştan karanlıktı. Ne de olsa şeytani olanlar içlerindeki karanlıktan alırlardı güçlerinin çoğunluğunu ve Daphne’nin karanlığı çok diplerdeydi.

Diğer günlerden farksızdı o gün. Ormanda yürüyüşe çıkmıştı. Hayvanlarla dolaşmış, ağaçların ruhlarına seslenmeye çalışmıştı. Gönlü neşe dolu, ormanın içinde dolaşmaya başladı. Çok geçmeden, çamları göklere kadar yükselten bir orman bölgesine girdi; bu çamlar içini her bakımdan saygı ile dolduruyordu. Sincaplar çam dallarına tırmanıyor, aşağıda da çok parlak tüylü geyikler dolaşıyordu. Böyle sevimli bir hayvanı görüp de ‘akıllı uslu’ insanların onu nasıl öldürebildiğini bir türlü anlayamıyordu. Güneşin altın ışıkları çam ağaçlarının sık, koyu yeşilli yaprakları arasından tatlı ve neşeli süzülüyordu. Ağaç kökleri tabiî merdiven basamakları gibiydi. Her tarafta kapalı yosun sedirleri vardı. Taşlar kadifeden minderler gibi, bir kadem yüksekliğinde en güzel yosunlarla örtülmüştü. Tatlı bir serinlik… Rüyada duyulur gibi bir pınar şırıltısı... Yer yer, suyun, taşların altından gümüş parlaklığıyla nasıl sızladığı, çıplak ağaç köklerini, kayaları nasıl yıkadığı görünüyordu. Akarsu bazı yerlerde, taşların arasından, köklerin dibinden daha kuvvetle fışkırıyor, ufak çağlayanlar yapıyordu. Oralarda oturmak ne hoştu. Dört taraftan harikulade güzel sesler geliyordu; kuşlar, kavuşma isteğiyle zaman zaman şarkılar söylüyorlardı. Ağaçlar, bin bir ondinenin dileğinden fısıldaşıyordu. Garip orman çiçekleri, bin bir nemfin gözüyle Daphne’ye bakıyordu, biçim biçim acayip yapraklarını ona doğru uzatıyorlardı. Diğer ondinelerden uzaktaydı. Türdeşlerinin o yapmacıklık kokan, aptallık derecesindeki saflıkları sinirini bozmaya başlamıştı. Böyle giderse diğer türler onların sonunu bile getirebilirdi. Açıkçası büyücüler gelseydi ve ‘Hey, bizim yeni evcinlerimiz olur musunuz?’ deseler onlara bile ‘yardım ediyoruz’ diye sevinerek tamam derlerdi. Salt bunun için gitmeliydi, bunun için güçlenmeliydi ve bunun için her şeyi yapabilirdi. En sonunda beklediği adam geldiğinde, oturduğu kayadan indi ve üstünü başını toparladı. ”Açıkçası umudumu kesiyordum.” derken yumuşak sesi yankılandı. Derin bir nefes aldı o an, ormanın bütün havasını içine çekti. ”Seçtiğin taraftan asla pişman olmayacaksın. Seni diğerlerinden ayıran çok özel yeteneklerin olduğunu göz önüne alırsak, bu bizim için de iyi.” Anlaşma vakti artık gelmiş.