Falan filan

Etrafını çiçek kokularının sardığını hissedebiliyordu şimdiden, gözlerini sıkıca kapadı ve bir çiçek tarlasının ortasındaymış gibi ellerini iki yana açarak yavaşça dönmeye başladı, sonunda uzun zamandır gitmeyi düşlediği o şehre gidiyordu. Fransa'nın göz bebeği olan Paris, kendisi için düşlerini süsleyen yerlerden sadece biriydi, mesleği gereği bir çok ülke ve yer gezmişti fakat hem kültür hemde güzellik açısından bir tek Paris'e tutulmuştu. Küçük birkaç adımla biraz daha döndü Edit Piaf'ın müziğine eşlik edercesine. Fakat bu neşeli dönüşler çok fazla sürmemiş o ruhunu bütünleyen neşeli şarkı bir anda kesilivermişti. Gözlerini hızla açtı ve babasının cd çaların hemen yanındaki duvara yaslanmış kendisini gülerek izleyişine takıldı. Kollarını birbirine sardı ve. “Ne zaman büyüyeceksin?” dedi. Genç kız birçok yönden babasına benzerdi, hem ten hemde göz rengini, gülüşünü ve o neşeli bakışlarını ondan almıştı. Göze çarpan uzun sarı saçlarını fiziğini ise annesinden almıştı. Bu iki insan bir araya gelince genetik olarak hiçte hafife alınmayacak bir kız olduğunu düşünürdü, bu düşünce aklına geldiğinde yüzünde her zamanki gülümsemelerinden biri oluşurdu. Babasının o neşeli bakışları ile karşılaştığında da aynısı olmuştu. Dudağı küçük bir gülümseme ile kıvılmış bu yüzüne ve bakışlarına da yansımıştı, her zaman içten ve samimi gülerdi, tıpkı babası gibi. Bu yüzden yüzündeki gülücük solmadan kısa bir an durdu ve baş dönmesinin geçmesini bekledi. Deli gibi dönmüş olması yüzünden babasına da odaklanmakta zorlanmaya başlamıştı. Hafifçe kıkırdadı ve “Bu şarkı fazlası ile başımı döndürdü, Paris beni bekler gidip bavulumu hazırlamalıyım.” dedi. Orta yaşlarını çoktan geçmeye başlamış adamın boynuna sıkıca sarıldı ve yanağına ser bir öpücük kondurdu, geri çekildiğinde yüzünü ekşitmişti, bunun sebebi babasının sakallarının cildine batışındandı. “Bence tıraş olmalısın.” dedi merdivenleri hızla ve sekerek çıkarken, babasının endişe ile arkasından bakışını görmemişti. Bay Chamberlain kızının o koca şehirde kaybolmasından ve daha önce hiç hiç gitmediği bir yerde yabancılık çekmesinden endişeleniyordu. Açıkçası bir baba olarak da bu onun göreviydi zaten. Kızıyla oraya gittiğinde her hafta sonu kendisine mesaj göndereceği konusunda anlaşmamış olsalardı oda peşinden gidecekti, fakat Claudia buna tahammül edemezdi, sonuçta uzun zamandır tek başına seyahat yapıyordu ve birçok tehlike atlatmıştı. Aslında babasının korkusu yabancı bir ülkeye gidiyor oluşundan değilde büyük babasının mirasında bahsettiği bu adamın kim olduğunu bilmeyişindendi, ya kızının başına bir iş açacak olsaydı? Louis Chamberlain derin bir nefes aldı ve yaslandığı duvardan doğrulup eşinin yanına gitti, en azından onunla konuştuğunda rahatlayacak ve içindeki karamsar düşüncelerden bir nebze olsun kurtulacaktı. Cleo üst katta babasının düşüncelerinden habersiz bavulunu hazırlamaya başladı, açıkçası hiç tanımadığı bir adamla nişanlanmak onunda hoşuna gitmemişti, büyük babasının bu tarih öncesinden kalma fikirlerinden hoşlanmasa da o müze için ruhunu şeytana bile satabilirdi. Hem belkide oraya gittiğinde bir anlaşmaya varabilirlerdi birlikte. Bavuluna son elbise parçasını da düzenli bir şekilde yerleştirip kapatırken aklından neler yapacağı geçiyordu, her şeyi programlı ve günü birlik yaşayan biri olmasa da orada kaldığı süre boyunca bir plan yapmalıydı, bavulu sıkıca kapadı ve yüzüne düşen saçlarını omuzlarından geri iteledi, üzerindeki lacivert kazağın önünü sıkıca çekiştirdi ve çocukluğundan beridir kendisine dadılık ve bir nevi şaperonluk yapan Katherine'ın hazırlanıp hazırlanmadığına bakmak için yan odaya geçti. Babasının onu yanında göndermesine herhangi bir ses çıkartmamıştı, Katherine ile rahattı çünkü, onun yanında kendini kasmıyor dilediği gibi davranabiliyordu, şu asilzadelik oyunlarına kendini kaptırmadığı zamanlarda hep bu yaşlı kadınla beraberdi. Genç kız Katherine'ın odasının kapısına hafifçe tıkladı ve herhangi bir cevap alamayınca yavaşça açıp iteledi ve içeri girdi, yaşlı kadın büyük bir titizlikle dikiş makinesini sarıp sarmalayıp kutuya koyarken sessizce ona yaklaştı, geldiğini fark etmemiş gibiydi, Katherin'e hazır olup olmadığını sordu o ise bir an korku ile yerinde sıçrayıp küçük hanımın kendisini korkuttuğunu söyledi. O gün bütün günleri bu şekilde diyaloglar ile geçerken ikisi de zamanın yaklaştığının farkında varamamışlardı. Babası ve annesi onun bu durumundan hoşlanmasalar da genç kız kapıdan son bir kez çıkarken babasına, başına bir iş açmayacağına dair söz vermiş en kısa zamanda Fauconnier ile konuşup bir anlaşmaya varıp küçüklüğünden beridir hayal ettiği o müzenin sahibi olacaktı. Fakat büyük babası vasiyetinde kesin bir dille bu konudan bahsetmiş genç adam ile bir süre yaşamasını şart koymuştu, belki onunla birlikte kalırsa en azından mirastaki bir görevi yerine getirmiş olacak ve istediği şeye bir adım daha yaklaşmış olacaktı.