Tavşan Deliğinin Aşağısında, Bölüm 1

Korkak arkadaş grubumdan yalnızca ben masal diyarına gidebilecek kadar cesurmuşum meğersem. Uzayıp giden kuyrukta yerimi alıyor ve sıramın gelmesini beklemeye başlıyorum. Kuyruktaki sıram giderek önlere yaklaşırken biraz heyecanlanıyorum doğrusu. Pek lezzetli bulmadığım kek etkisini gösterir, vücudum ufalırken düşünüyorum, acaba doğru mu yapıyorum? Kendimi dar delikten aşağı bırakırken bir anlık tereddüt yaşıyorum tabii. Fakat tünel gittikçe eğimlenmeye başladığında tereddütlerimden kurtuluyorum ve eğlenmeye başlıyorum. Düşüşümün hızlı olduğunu yüzüme çarpan rüzgardan anlasam da, aslında etrafımdaki şeyleri net olarak görebilecek kadar da yavaş düşüyorum. Dipsiz görünen bu tünelde sürüklenişim devam ediyor. Deliğin içinin böyle olacağını kitaptan biliyordum tabii. Bu yüzden duvarları kaplayan raflar ve rafları dolduran kitaplar beni şaşırtmıyor. Sonsuza akışımızın bir süre sonra nazikçe sona ereceğini biliyorum. Ve düşüncelerime paralel olarak bir parça otun üzerine düşüyoruz tünelin çıkışında. Kuyruktaki kalabalığın aksine buradaki öğrenci sayısı epey az doğrusu. Bu konuda kafamı yormuyorum, sonuçta burada herkes kendinden sorumlu. Grubumuza doğru yaklaşan bir kızı görüyorum uzaktan. Önce asamı kontrol ediyorum, şayet yabancı tehlikeliyse kendimizi savunmamız gerekebilir. Fakat kızın netliği arttıkça onun hikayeden oldukça iyi tanıdığım Alice olduğunu anlıyorum. Tanrım, Alice! Yüzündeki şaşkınlığı Harikalar Diyarı'nda misafir edeceği öğrenci sayısının azlığına veriyorum ve onu takip ederek yaşadığı saraya geliyorum diğer arkadaşlarımla beraber.

Sarayı gördüğümde ilk düşündüğüm devasalığı oluyor. Burada yalnızca Alice değil, tüm kahramanların yaşayabileceği kadar yer mevcut. Önümüzde yükselen merdiven gökyüzüne uzanıyor gibi, binlerce basamak var çıkılacak. Alice'in oraya seğirtmesini görmezden gelip, güzelim yemyeşil bahçeye çıkabilmeyi çok isterdim. Ne yazık ki endişeli tavırlarla yürüyen Alice'in arkasından basamakları tırmanmak zorundayım.

Sonbahar Şenlikleri'nin ilk gününe göre oldukça rağbet gören etkinliğe katılmak için sırada bekliyorlardı Chancellor ikizleri. Genç kızın saçları hafifçe esen rüzgarda dalgalanıyordu; erkek olan ise dik ve asabi duruşuyla ikizinin hemen arkasında sıradaydı. Sıradan Muggle kıyafetleri içindeki Clementine, arkasına dönerek söylendi. "Ayakta durmaktan gerçekten sıkıldım." Adı Valentine olan genç çocuk, gözlerini açıp kapatarak anladığını belirtti. Düşüncelerini kelimelere dökmek ona çok yorucu geliyor olmalıydı çünkü pek fazla konuştuğunu gören olmamıştı bugüne kadar. Fakat Clementine, hayatının tümünü geçirdiği erkek kardeşini çok iyi tanıdığı için onun kaba olarak tasvir edilebilecek bu davranışına hiç alınmadı. Önüne dönüp sıranın onlara gelmesini beklemeye devam etti.

İsimlerini yazdırdıktan sonra başka bir kuyruğa yönlendirilmiş olmaları, sinir katsayısı oldukça düşük olan Clementine için hiç de iyi olmamıştı. Burnundan ateş püskürterek nefes alıyordu artık. Troll kokusundan bile beklemekten nefret ettiği kadar nefret etmiyordu! Neyse ki bu kuyruk, diğerinden çok daha hızlı ilerliyordu, sıra çabucak onlara gelmişti. Ne idüğü belirsiz, herkesin ısırdığı iğrenç kekten minnacık bir parça koparıp iğrenerek onu yuttuktan sonra hissettiklerini açıklamak için dünyada yeterli kelime olduğunu sanmıyorum. Fakat küçülmesi bittikten sonra kendini, bilinçsizce yıkanan kazağının makineden çıktıktan sonraki hali gibi hissetti; çekmiş gibi! Arkasında dönüp hâlâ devasa boyutlarda olan Valentine'e şöyle bir baktı ve kendini delikten aşağı bıraktı.

Çoğu katılımcının aksine ne heyecan ne de korku taşıyordu bünyesinde. Korkacak olsa baştan havlu atardı zaten. Dar tünelin içinde kayarak ilerledikçe rampaya dönüşen yol, bir süreden sonra dik bir yokuşa dönüştü ve asıl düşüş o zaman başladı. Işık hızında düşüyor olması gerekiyordu, şayet yükseklik tahmin bile edilemeyecek düzeydeydi; aşağısı genç kız için tam bir muammaydı. Fakat düşüşü, duvarları, rafları, haritaları, resimleri ve diğer tüm şeyleri fark edebilecek kadar yavaştı. Elini kitaplardan birine uzatacak oldu fakat her hamlesinde orayı geçiyorlardı hızla. Yakalamak istediği kitaplardan herhangi birine dâhi ulaşamadan tamamlandı düşüşü. Birkaç parça zararsız otun üzerine hafifçe, acısız bir şekilde yuvarlandı. Ardından gelecek ikizi için endişelendi biraz, Valentine ortalarda görünmüyordu. Pürüzsüz alnı kırıştığı anda gevşedi çünkü tünelin ağzında kendisi gibi minyatür boyutlara dönüşmüş olan ikizi göründü. Tamamıyla yabancı bu yerde kaybolmamak için erkek kardeşinin elini tuttu. Ne zaman geldiğini anlamadığı bir masal kahramanını takip ederken herkes, onlar da sürü psikolojisine uyarak topluluğu takip ettiler. İhtişamlı bir sarayın içine girip sarayın ihtişamıyla yaraşır görkemlilikte merdivenleri çıkarlarken birer birer, sormak aklına geldi Clementine'in. "Bu kız kim?" Her şeyi birbirlerinden öğrendikleri gibi, bunu da ikizi Valentine cevapladı onun için. Alice olduğunu öğrendiği bu kızın, diğer Orenthia öğrencilerinin nerede olduğunu onlara söyleyebileceğini umarak merdivenleri çıkmaya devam etti.

Avluya hakim olan tatlı esintinin tadını çıkartarak yürüyordu Valentine ikizinin arkasından. İşin gerçeği, oldukça kız işi olarak gördüğü bu etkinliğe katılmayı aklının ucundan bile geçirmezdi eğer Clementine hevesle bunu ona teklif etmeseydi. Fakat bu dünyada her şeyden fazla değer verdiği tek insana hayır diyemediği için şimdi bir grup heyecanlı insanın arasında sıraya giriyordu. Kuyruğun en arkasında yerini alırken kendi kendine Klaus'un ne zaman geleceğini sordu. Bu saçmalıkta yalnız kalmamak için onu da katılmaya ikna etmişti büyücü. Arkalarında sıraya giren birkaç öğrenci arasında yoktu. Sıkıntıyla ayağını yere sürterken arkasına dönüp yine bir şeylerden şikayet eden ikizini bir süreliğine sakinleştirmek için sakince mimik hareketleriyle belirtti derdini anladığını. Sözcüklerle arası pek iyi değildi genç adamın, bu yüzden genel tercihi sükunet oluyordu çoğu zaman. Koşarak kuyruğa dâhil olan arkadaşı Klaus'u görünce biraz rahatladı ve sıra ona gelinceye kadar da eski sessizliğine geri döndü.

Etkisinin ne olacağını önceki öğrencilerden görmüş olduğu kekten ısırdı kocaman bir lokma. Keki tutan görevlinin sert bakışları eşliğinde ufalmaya başladı. Bir an için panikledi, kendini oldukça savunmasız ve tehlikede hissediyordu. Birilerinin tabanına yapışmamak için o da kendinden önce ikizinin girdiği tavşan deliğinden aşağı saldı kendini. Sıkıntı içinde olduğu için etrafındaki ayrıntılara pek dikkat etmiyordu. Rahatsız edici bu düşüşün bir an önce sonlanmasıydı tek istediği. Uzayıp giden dipsiz kuyuda kayarak ilerlemeye devam etti bir süre boyunca. Ne kadar hızlı olduğundan habersiz olduğu düşüşü, bir çalı çırpı birikintisinin üzerinde sonlandı. Tanıdık yüzlerden bazıları eksik olsa da, ikizinin orada olduğunu görmesi rahatlamasına yetmişti. Geride kalanları umursamadan, Clementine'in elini tutarak Alice olduğundan emin olduğu kızı takip etti yanında Klaus'la.

Alice gibi bir genç kız için fazla şatafatlı olduğunu düşündüğü sarayın merdivenlerini görünce içinden kocaman bir hasiktir çekti. Delirdiğini düşündüğü Alice basamakları birer birer tırmanırken içinden birilerinin onu becermesini dileyerek kızı takip etti.