Konsey Alımları

*eskice sayılır, bir HP sitesinde vampir kurgusuna dahil. Ve daha önce çalınma olayları başıma çok fazla kez geldiğinden okunduktan sonra kaldırılmasını rica ediyorum, tenk yu.*
Yılın son zamanlarının sevdiği yanı akşamın erkenden çökmesi, güneşin elini eteğini çekip ayak altından çekilmesiydi. Bu sayede Sofia'nın dırdırlarından saatlerce kurtulabiliyor, gece müsaade ettiği sürece zamanını dışarıda birbaşına geçirebiliyordu. Tiyatronun kalabalığı, gürültüsü oyalanmak için birebirdi elbette; lâkin zihni tonlarca insanın koşuşturmasını, birbirlerini ağırlamasını, dedikodu yapmasını, kavga etmesini kaldıramıyordu. Bir de mutlu olanlar vardı kien çekilmez olanları onlardı. Etrafta ne olup biterse fark etmiyordu, onlar her gece vücutlarını paylaşıyor, birlerine zevkler bahşediyor, kikirdiyor, iyi zaman gçiriyorlardı. Ah, bir vakitler nasıl da onlara benziyordu Marius... Gençken, daha doğrusu genç bir vampirken. Hatırlıyordu da ilk elli yılını Londra'nın her tarafında sürtmek, önüne gelenle yatmak, tiyatroya uygunsuz misafirler getirmekle harcamıştı. Şimdi gülüp geçiyordu bu anılarına. Bohem hayatın verdiği zevkleri yeterince tatttığını düşünüyordu. Belle morte soyundan gelen bir vampir için bu sözler üzerinde düşünmeye bile değmeyecek savsatalardı aslında. Onlar düzüşmek için vardı, hepsi bu. Halbuki Marius gecelerdir kimsenin yatağına girmiyordu. Tiyatroda kaldığı gecelerde veya Sofia'dan saklanmak istediğinde hava müsait olsa da olmasa da çatıya çıkar, birkaç parça kırık kiremtin üstüne oturur, yanıp sönen şehir ışıklarını seyreder, azalmakta olan gürültüyü işitmeye çalışırdı. Çatı tebaanın favori mekanlarından biri sayılmazdı, çoğu kişide çatı sözcüğü gündüz ve güneş kelimeleri yahut idam için güneş banyosuna maruz kalma çağrışımları yapıyordu zira. Bu ironiden keyif almamak mümkün değildi onun için. Herkesin aklına ilk olarak ölümü getirdiği yerde yaşamak. Evet, yaptığı buydu işte, yaşamaya çalışmak. Yarım yamalak yaşamak.

Son zamanlarda komik oyunlar da edinmişti kendine. Sigarasının dumanını şehrin çok da temiz olmayan havasına salarken kaç kadının orgazmına ulaştığını, kaç piçin peydahlandığını, kaç serserinin bir geceyi daha mutlu geçirdiğini tahmin etmeye çalışıp kendince eğleniyordu. Ancak bunların hiçbiri gecesini en sevdiği şekilde geçirme yöntemi değildi, hayır. Ayda birkaç gece dışarı çıktığında istemsizce ayaklarının onu Soho'nun nispeten daha sakin olan sokaklarının birine yönlendirdiğini fark eder, buna da karşı koymazdı. Böyle zamanlarda ziyaret ettiği yer belliydi. Modern ve alabildiğine çirkin; aynı zamanda terkedilmiş olan bir binanın teras katına çıkar, birkaç metre ilerideki 40'lardan kalma muhteşem yapının en üst kattaki dairesini izlerdi. Tabandan tavana devasa pencerelerle kaplı dairede olan biteni fark etmek hiç de zor olmuyordu. Çünkü orada ikamet adam perdeleri hiç sevmezdi. 'Perde mi? Hıh, son derece gereksiz. 1800'lerin muhafazakar İngiliz kafasından başka bir şey değil!' Genç adamın saklayacak hiçbir şeyi yoktu zira. Aksine bu yaptığının Muhafazakar Parti'ye gösterilmiş bir orta parmak olduğunda ısrarcıydı. Her ne kadar yetkili kişilerin bundan haberi olmasa da, onun kendi yöntemi buydu işte, şeffaflık. 'Biraz fazla şeffaf değil mi peki sence?' dediğinde laciverti metrelerce ötelerden belli olan gözlerini Marius'a diker, 'Marius, tanrı aşkına, beni kim seyredecek? Karşıki boş binanın fareleri ya da güvercinler mi?' Marius seyrediyordu işte. Güvercinlerle farelerin yerine çıkıyor, görülmeyeceğinden emin oluyor ve bütün gece yalnız adamı seyrediyordu. Sıklıkla çalışıyordu. Onu çalışıyorken seyretmeyi çok severdi. Kağıtlara boğulmasını, banyodan yeni çıkmış fotoğraflarını etiketlemesini, hepsinin birer yedeğini kendine alıp karton kutulara doldurmasını, diğerlerini zarflamasını ve tüm bunları törensel bir havayla yapmasını izlerdi. Onu çalışırken rahatsız eder, baştan çıkarmaya uğraşırdı; ancak adam çoklukla reddederdi. Francis Cooper sorumluluklarına sıkı sıkıya bağlı bir adamdı. Yine de son zaman artan ziyaretlerinde Marius, onun çalışırken rahatsız olduğunu görüyordu. En azından tiyatroya ikinci kez gelip Marius onu bir kez daha geri çevriene kadar durum böyleydi. Onun akabinde zavallı bir sapık katil gibi izlerken, Francis'in giderek daha az çalıştığını görüyordu. Bazen kadınlar geliyordu eve, yatağına girmek için. Bazen oğlanlar, genç erkekler. Yeşil şişeler yatağının başından eksik olmuyordu. Ve titizlik meraklısı Francis'in evi hep dağınıktı. Bir sene evvel The Royalty Pub'da adamı terk ettikten hemen sonra, bardan dışarı adımını atar atmaz yaptığı hatanın farkına varmıştı. Yine de geri dönemezdi. Gerçekleşmesi mümkün durumları 'aşk her şeye galip gelir' saçmalığıyla engellemeyeceklerdi ne de olsa. Daha da önemlisi, Marius'un cesareti yoktu. Francis'le devam etmesi demek, Sofia'dan kurtulmasını gerekli kılıyordu ve onu yapamazdı asla. Kendi pomme'undan korkan bir pısırık haline gelmişti. Kolayı, yerleşik olanı seçiyordu.

Tiyatronun ön kapısından adımını attığında henüz bir hayli erkendi. Büyük gonglu saat ikiyi bile vurmamıştı. Ancak o gece yeteri kadarını görmüştü. Çoğu sarhoş olan modellerin adamın dairesinden girdiğini, o mesafeden bile rahatsız edici çekilde yüksek sesli, Francis'in asla dinlemeyeceğine emin olduğu modern bir saçmalık eşliğinde salındıklarını ve birbirlerini emdiklerini izlemek bir hayli rahatsız edici olmuştu. Dahası, Francis'i onların arasında görmek iticiydi. Nasıl olmuştu da gecelerini evinde çalışarak, sabahlayarak geçiren; toplumla pek ilişkisi olmayan adam bu kadar fevri davranan, pasaklı, geniş birine dönüşmüştü? Bu dönüşüm acı veriyordu. Çünkü Francis değişmiş, Marius ise aynı kalmıştı. Asırlık ömrünün -ömür denebilirse- alışkanlıklarını bir kenara atamamıştı. Aşamamıştı onu, unutamamıştı, unutmasına imkan yoktu. Belli ki Francis de sağlam değildi, unutmamıştı; ancak değişmişti, bunu başarmıştı. Marius'a acı veren de buydu işte. Değişemiyor, kahretsin, değişemiyor ve korkuyordu. Ödleğin tekiydi!

Alt kata inerken merdivenlerde durmuş, duvarı yumruklamıştı. Aşağı inecek gücü kendinde bulamıyordu. Diğer yandan çatıya çıkmak ise daha fazla düşünceye maruz kalmak, olan bitene tuz biber ekmekten ibaret olacaktı. Yüzünü elleri arasına alıp hıçkırıklarının sesini kesmeye çalıştı. Sırtını duvara yaslamış, genişçe basamakların birine oturmuş, ayaklarını uzatmıştı. Siyah pantolonu lekeliydi, çatı katının tozunu, pisliklerini taşıyordu. Yakasına kahverengi bir kürk barından siyah, kısa paltosu nemlenmişti. Kasım havası bir hayli boğucuydu. Saatlerdir dışarıda ona maruz kalması fiziksel olarak hiçbir etkiye sebep olmuyordu tabii, ancak görünümünün parlaklığını bozuyordu. Siyah fötrünü çıkarıp kenara fırlattı ve ensesine kadar uzamış olan saçlarını serbest bıraktı. Francis görüntüsünün bozulmasını hiç sevmezdi. 'Bir fotoğrafçıyım Marius, ne bekliyorsun ki? İmaj benim her şeyim!' Acı bir gülümseme geçti yüzünden. Francis'in yüzyıllık giysilerini çıkarıp biraz daha 'normal' ve modern görünmesi için hediye ettiği paltoyu giymekte, onun sözleriyle yakınmaktaydı. Ne ironik! Paltoyu çıkarıp arkasına, görüş alanından uzakta bir yere bıraktı bakmadan. Gözleri de yavaştan kaşmir palto kadar nemli olmaya başlamıştı.

“Marius?” Duyduğu melankolik ve bir o kadar melodik ses hafifçe irkilmesine sebep olmuştu. Kafasını halı deseninden kaldırdığından karşısında Izzy'yi gördü; ancak cevap vermedi. Nasıl hitap ederse etsin samimi olmayacağından, dahası bir tek sözcüğün arkasından içindeki her şeyi boşaltacağından korkuyordu. “Döşemenin güzel olduğunun ben de farkındayım; ancak bahse varım saatlerdir inceliyor olamazsın.” “Tabii ki hayır. Dışarıdan geldim.” Kadın hafif bir hareketle yanına çöküverdi. “Dönmek için erken bir saat. Nereden böyle?” “Eski bir dostu görmeye gitmiştim.” “Bu eski dost senin orada olduğunu biliyor muydu, Francis yani?” Marius 'nasıl bilir?' dercesine bakarken kadın gülümseyerek “Haber kaynakları sağlam olan sadece Maion değil. Hadi anlat.” dedi. “Madem öyle, ayrıntıları da biliyor olmalısın, anlatmaya gerek yok.” diye karşılık verdi Marius alayla karışık; ancak kadının havaya kalkmış tek kaşını gördüğünde heybesindekileri ortalığa sermeye çoktan karar vermişti. “Peki, anlatıyorum. Ama uyarayım, hiç uzun bir gece seni bekliyor, başlarsam susmam.” Izzy'nin başını hızlıca ve sabırsızca sallyıp gözlerini üzeirne dikmesinin akabinde Marius, dökülmeye başladı. “Francis. Ona gittim. Dayanamıyorum zira. Bir seneden fazla zaman geçti ve ben hala oturup onu düşünüyorum. Biliyorum yapmamam gerekiyor, biliyorum Sofia varken her şey çok dengesiz ama... karşı koyamıyorum işte bir türlü. Belki haberin yoktur -ki bu pek mümkün değil bence, bu çatı altındaki herkes dedikoduyu çok seviyor- Francis bütün kış tam üç kez tiyatroya geldi. Hepsinde de geri göndermek zorunda kaldım ve tanrı biliyor, bunu neden yaptığım konusunda hiçbir fikrim yok. Birileri onu görecek diye ödüm koptu, sanki Maion'un veyaByron'un veyahut Valentine'in bilmemesi, kurtların gözünden kaması mümkünmüş gibi. Sayamadığım kadar uzun zamandır, tiyatro dışına çıktığım Neredeyse her gece dairesinin karşısına geçip onu izliyorum. Ve değişmiş, Izzy, anlıyor musun? Değişmiş. O artık tanıdığım adam değil. Yiyip içen, önüne gelenle düzüşen, çürüyen bir hayata sahip. Ama ne olursa olsun değişmiş işte. Ben yapamadım. Ben hala burada Sofia'yla tıkılı durumdayım. Onun adını anmak bile beni bir şeylere bağlıyor, sabit tutuyor, zincirliyorken nasıl, nasıl yapabilirim? Çok acıyor Izzy. Çok. Uğraştım, denedim, didindim ama başaramadım. Olduğum yerden bir adım öteye gidemedim. Ben hala eski benim, korkak, becereksiz, işe yaramaz, pısırık bir sivri diş.” Konuşmaya başladığından beri gözlerinden hafif hafif süzüen yaşları şimdi kendine olan öfkesiyle durdurmaya çalışıyordu.