Metamorfmagus Alımları

Cadı her zamanki gibi kitabına kendini aşırı derecede kaptırmıştı. Latinceyi İngilizceden daha iyi bilmesinden miydi bilinmez; kitabın neredeyse yarısını çoktan okumuştu bile. Önüne gelen dualardan birkaçını biraz yüksek sesle okuyor ve her seferinde de ta kütüphanenin girişindeki görevliden ikaz alıyordu. İkazları biraz umursuyor olsaydı belki sesini birazcık alçaltmayı deneyebilirdi ama konu melekler ve duaları olduğunda hiçbir şeyi umursamayacak kadar bencilleşiyordu. Çünkü rahatlamak için başka yolu yoktu. Derin bir iç çekti ve bir sayfayı daha çevirdi. Yine aynı işaret karşısındaydı. İçinin sızladığını hissetti bir an. Bu simgenin kendisine ne zaman yapıldığını bilmiyordu. Sadece abisinin elindeki kanlı bıçağı ve şefkatli gülümsemeyi hatırlıyordu. Belki de kendisine şifa vermek adına, kendisini iyileştirmek için bir tür ayin yapmıştı; kim bilir? Artık bunu soramazdı da. İntiharının üzerinden sadece bir yıl geçmişti; bunu bir yıl önce sorgulasaydı cadı belki de birçok sorusuna cevap bulmuş olurdu şimdiye. Ama her şey için çok geçti. Kız bunları düşünürken büyük bir gürültüyle yerinden zıpladı. O kadar korkmuştu ki bir an kahverengi, düz saçlarının sarı bukleler halinde omuzlarından dökülmesine ve teninin renginin biraz daha açılmasına izin vermişti. Gözlerinin ne halde olduğundan emin değildi; bunu düşünemeyecek kadar korkmuştu zaten. Hangi patavatsız burada bu kadar gürültü çıkarmaya teşebbüs ederdi ki? Merakına yenik düşerek eline kitabını aldı ve yavaş adımlarla sesin geldiği yere doğru yürümeye başladı. Adımlarını gizli işler çevirmeye çalışan küçük bir çocuk gibi yumuşak, yumuşak atmaya çalışıyordu. Biraz ilerledikten sonra ayağına takılan bir şeyle yerinde kaldı cadı. Bir sürü kitap yere saçılmıştı. Birkaç tane de az ilerisinde duran masanın üzerinde vardı. Hepsi semboller ve anlamlarıyla ilgiliydi. Etrafına azıcık daha bakınmak için bir adım attığında gördüğü kişi karşısında şoka girmişti adeta.
‘Yüce Tanrı’m, Bradley!’
Kitapların üzerinde hızla atlayarak yerde çırpınan büyücünün yanına koştu cadı. Ne yapacağını bilmiyordu, kendi krizlerinde bile kendisini kontrol edemiyordu; başkasınınkini nasıl kontrol edebilirdi ki? Pekâlâ, sakin ol. Kendini telkin etmeye çalıştıktan sonra elindeki kitabı nihayet bıraktı ve büyücünün titreyen bedenini durdurmak adına omuzlarından tuttu büyücüyü. Var gücüyle baskı uyguluyor; durmasına yardım etmeye çalışıyordu. Ama işe yaramıyordu; çocuk titremeye devam ediyordu. Cadı paniklemişti. O’nu daha önce hiç böyle görmemişti çünkü ve şimdi ne yapacağını bilememek canını sıkıyordu. Bir an bir şeyi mantığıyla değil de gelişine göre yapmak istedi ve aklına ilk gelen şeyi yapıp çocuğun yüzüne sert bir tokat yapıştırdı. Tokadın sesi kütüphanenin içinde bir çığlık gibi yankılanırken çocuğun titremesi aniden kesilmiş, buz gözleri aniden açılmıştı. Cadı sinirlerinin bozulduğunun anlaşılacağı bir şekilde gülmeye başlamıştı. Fakat çocuğun gözlerindeki ifade değişmemişti. Carmella büyücüye doğru eğilerek gözlerinin içine baktı. Buz gözlerden yansıyan görüntüsünü fark ettiğinde tekrar kendisini geri çekti ve o sırada saçları eski kahverengiliğine ve düzlüğüne geri dönmüştü.
‘Benim Bradley, Carmella.’
Dizlerinin üzerinden kalktıktan sonra sol eliyle kitabını tekrar kavrarken sağ elini de çocuğa uzatmıştı. O’nu aniden kaldırmak istememişti açıkçası, tekrar yere yığılabilme ve daha kötü olabilme ihtimalini göz önünde bulundurmuştu çünkü. Çocuğun soğuk eli kendi elini kavradıktan sonra kendisini geriye doğru çekti ve Bradley’in kalkmasına yardım etti. Yanlarındaki masaya oturduktan sonra kendi kitabını masaya koyduktan sonra masada kalan birkaç kitaba baktı. Gerçekten, hepsi semboller ve anlamlarıyla ilgiliydi.
‘Ne gibi bir şeyi araştırıyorsun da bu kadar kitabın arasında bulamadın, bir de üstüne tüm kitapları yıktın? Ve bu arada umarım iyisindir çünkü sorguma resmen başlamış bulunmaktayım. Bilirsin, araştırmayı severim.’