Yaratık Alımları

Kıyamet...

Kırılmış kaldırımlar, yıkılmış binalar, tuzla buz olmuş camlar, her tarafı otlarla kaplı otoyollar, sağda solda hurdaya çıkmış arabalar, İnka yıkıntılarına dönmüş sanat eserleri... Vanilya gökyüzü, pembe bulutlar, gümüş bir kıyamet vardı etrafta.

Gözlerini açtığında her şey yerli yerindeydi. Hayır, kehanet gücü yoktu. Olamazdı zaten. Özel gücü belliydi. Belki başkaları için önemsizdi ama kendisi için başkalarından daha ağır basan tek kişi için gerçekten hayatiydi. Daniel Aaron Devereaux... Belki senin için önemsiz olabilir, belki hayatın boyunca bu ismi duymadın, duymayacaksın, duysan da umursamayacaksın. Ancak şunu bil ki o adam bir başka umursamadığın ama aslında umursaman gereken bir adamın hayatının merkezi. Korumacı, sert, tuttuğunu koparan, belki de biraz kavgacı bir adamdı o. Ve onun için yanıp tutuşan aşksız ve tutkusuz adamın adı da Benjamin'di. İkizlerdi aslında, aynı annneden, aynı günde, aynı saat içinde doğmuştu. Belki ilk doğan Benjamin'di ama o dahil herkes çok iyi biliyordu ki ince ve düşünceli olan Daniel'di, ona kapıyı açan nazik, büyük kardeşti o. Zaten bilimsel olarak ilk oluşan bebek sonra doğardı, bu kanıtlanmıştı. Birbirlerine dışarıdan bakarsanız hiç benzemiyorlardı. Biri sarışın, hınzır gülüşlü, ateş gibi güçlü bir adamdı. Diğeri de avcı olmasına rağmen nispeten cılız, maviye çalan ilginç saç rengi ile, soluk teni ile daha güçsüz, korunmaya muhtaç olandı. Biraz şımarıktı Benjamin, biraz özen istiyordu, nazlıydı, bu yüzden hiç bir kızla anlaşamazdı, bir tane dahi sevgilisi olmadı. Onun güzel yüzünün, tatlı gülüşünün, nazik konuşmasının büyüsüne kapılan olmuştu ama ona ulaşan kimse yoktu. Hem kadınlar bir çiçek olmak isterken, kendinden daha narin, daha kaprisli birine nasıl katlanabilirdi ki? Zaten kadınlara ihtiyacı yoktu, kardeşi dışında kimseye ihtiyacı yoktu Benj'in. Ve kardeşine, her şeyden çok muhtaçtı. Onsuz yaşayamaz, nefes bile alamazdı. O yokken hissettiği sadece acı olurdu. Hatırlıyordu ki, bir keresinde Daniel yüksek ateşle hastahaneye kaldırılmış, Benj evde tek başına kalmıştı. O an yüzüstü yatmıştı yere zavallı çocuk. Yatmıştı ve babası onu yatağa yatırana kadar yerinden kımıldamamıştı. Sonra bu uyanık istirahat yatakta devam etmişti. Ne ağlamıştı, ne de başka bir tepki vermişti. Ne yemek yedirebilmişlerdi, ne de yerinden bir milim kımıldatabilmişlerdi. Eğer Daniel'a gerçekten bir şey olsaydı ve hasta yatağına da olsa kardeşi geri gelmeseydi, peşinden bu ufaklık da ölürdü. O derece bağlıydı kardeşine o zamanlar Benj, halen de bağlıydı. Ve her şeyi beraber yaşamışlardı bunun gibi, felaketleri de, mutlulukları da, annelerinin tacizi dahil.

Hazirandı, Londra'nın deniz kenarındaki halk plajında güneşli bir gündü, hava sıcaktı, tam denize gitmelikti. Ancak bir terslik vardı. İkizlerden biri plaj giysileri içindeyken diğeri, Benj neden giysileri ile yürüyordu kumsalda? İnce beline, düz, hafif kaslı göğüs kafesine sarılmış bir gömlek, onun üstüne bir yelek, koyu yeşil, sıcaklar yüzünden gevşetilmiş bir kravat, aynı renkte kemerle süslenmiş bir keten pantolondu onun plaj giysisi. Bir elinde de kocaman, renkli, açık bir şemsiye taşıyordu güneşten korunmak için. Denize girmeye niyeti olmadığı da besbelliydi. İkiz kardeşinden daha hevesli görünüyordu gene de. Zira boşta kalan eliyle yüzüne 100 faktör güneş kremini yedirirken, etrafa gülücükler saçıyordu. Şehir merkezinde bir çıplak adam kadar dikkat çekiyordu bu haliyle. Kremi sürmeyi bitirince güneş gözlüklerini alnından düşürüp yeniden gözlerine yerleştirdi. En azından ceketini giymemiş, gömleğinin kollarını da sıyırmıştı. Önce kendisine garip garip, ardından kardeşinin yanık tenine hayran hayran bakan kızları izledi donmuş gülümsemesi ile, soğuk soğuk. Sonra elini cebine atıp minik bir jelatin paket çıkardı, kardeşinin avucuna bıraktı. ''Onlarla olurken bunu unutma. Koy havai gömleğinin cebine, Daniel.'' dedi, kendinden emin bir sesle. Ardından uygun bulduğu bir yerde durdu. Buraya Daniel kızları tavlasın diye gelmemişlerdi. Alıştırma yapacaklardı. Böcekler tamamdı, onu küçükken halletmişlerdi. Fareleri yönettiğini Daniel'in şu malum cadı olayında çoktan öğrenmişlerdi. Daha bir çok canlı vardı aslında sırada ama şimdilik mevsime uygun bir canlı üstünde çalışacaklardı: Deniz canlıları. Haliyle Daniel'e gün doğmuştu. Hemen her gün, tatilmiş gibi deniz kenarına gidiyorlardı. Ancak kumlardan nefret ediyordu Benj, hele de buradaki grimsi kumlardan tiksiniyordu. Her yere giriyordu kumlar, paçalarına, ayakkabılarının içine, donunun içine, hatta poposunun arasına.-Tamam, bu kısım biraz erotik oldu.- Dolayısıyla şezlongları tercih ediyordu, iyice temizlemek kaydı ile. ''Yaa, olamaz, tüm şezlongları kapmışlar! Senin yüzünden, Daniel, o kıza selektör yakıp da yol vermeseydin, hem de sırf pilicin teki diye, daha erken gelmiş, çok güzel iki şezlong kapmıştık. Ayrıca, o kızı bir daha göremeyeceksin bile.'' diye huysuz huysuz söylendi yüzünü buruştururken. Ardından elindeki şemsiyeyi yere dikti ve kuma sapladı hırsla. ''Şimdi ben nasıl oturacağım yere? Her yer kum dolu ve ben kumlardan hiç hoşlanmıyorum. Geçen sefer yere havlu sererek oturdum sana uyarak, gece yatarken kaşınmaktan öldüm resme. Zira kumlar saatlerce aldığım duşa rağmen gitmemişti halen. Ertesi sabah öksürdüğümde, genzimden kumlar çıkması da cabası tabi.''

Kıyamet, gümüş kıyamet, gökyüzü vanilyanın en hoş tonlarından birine bürünmüştü. Etrafta bir sürü çıplak kız ve erkek vardı. Tam bir cümbüştü, modern, medeni, insani bir kıyametti karşısındaki. İç çekti kaşlarını kaldırarak, eğilerek Daniel'in elini tuttu bir yengeç görür görmez. Saçları bu hareketinin etkisi ile alnına düştü tel tel. Beli bükülmüş, poposu hafifçe dışarı çıkmış, ellerinden diğeri ile dizine tutunarak destek sağlamıştı kendisine. Etraftakiler de artık giysilerinden ziyade tavırlarına dikkat ediyordu onlara bakarken. ''Yakala onu, zihninle, ama onun seni yakalamasına izin verme.'' Hoş, renkli gözlerinde, tatlı bir bakış vardı, tatlı ve hayran. Bir erkeğe göre ufak sayılabilecek dudaklarında masum bir tebessüm vardı. Ve bir kızın vanilyalı dondurması erimişti, diri göğüslerine, güneşin etkisiyle altın rengine dönmüş olan damlacıklar damladı, tıpkı Danae ve Zeus'un hikayesinde olduğu gibi.